Charakterystyka Don Kichota

Don Kichot to tytułowy bohater utworu M. Cervantesa. Prawdziwe imię brzmiało prawdopodobnie Quejana, a przydomek, jakim się posługiwał, wybrał sam. Był on ubogim szlachcicem pochodzącym z małego miasteczka Mancha. Mieszkał tam wraz z siostrzenicą - jedyną rodziną. Domem zajmowała się gosposia, a na polu i w ogrodzie pracował pachołek.

Mężczyzna zbliżał się do pięćdziesiątki, co odbiło się na jego wyglądzie. Mimo silnej budowy, marne posiłki i wczesne pobudki zrobiły swoje: stał się chudy i suchy, twarz znacznie się wyciągnęła, ukazując wystające kości policzkowe. Pod oczami widniały sińce.

Na co dzień wkładał przedni samodział, zaś od święta przyodziewał kaftan z dobrego sukna, aksamitne hajdawery odświętne i takież ciżmy. Kiedy zapragnął zostać błędnym rycerzem, przedmioty te, wydawały mu się cenniejsze i wspanialsze niż w rzeczywistości. Z wyposażenia wyjął dawno nieużywaną zbroję z niekompletnym hełmem, który naprawił używając kartonu. Całość prezentowała się nadzwyczaj komicznie. Zamiast godnego wierzchowca posiadał jedynie chudego, zmarnowanego, w dodatku schorowanego podjazdka, nazwanego dźwięcznym imieniem Rosynant.

Giermkiem Don Kichota był biedny, poczciwy wieśniak Sanczo Pansa. Zgodził się towarzyszyć bohaterowi, gdy ten obiecał mu bogactwa i tytuły. Pragnął też mieć własną panią serca i myśli. Godna tego zaszczytu wydawała się ładna, młodziutka mieszkanka pobliskiej wsi - Aldonza Lorenzo, którą „ochrzcił” wedle gustu - Dulyceną Toboso.

Quejana przez większość czasu zaczytywał się z ogromnym zamiłowaniem w księgach rycerskich, zupełnie tracąc dla nich głowę. Zafascynowany niezwykłym światem czarów, miłości, pojedynków i ludzkiej udręki, postanowił stać się jak jego idole, słynni herosi, błędnym rycerzem. Chciał niczym oni wyruszyć w poszukiwaniu przygód, by naprawić świat, wyrządzone krzywdy i przede wszystkim zdobyć wieczną sławę. Było to jego największym marzeniem, do którego dążył niezłomnie, pokonując przeszkody codzienności.

Dzięki temu stał się szczęśliwym człowiekiem. Nie potrzebował do tego wiele, przeciwnie - ustanowił sobie cel, zrealizował go i tylko to się liczyło. Potrafił cieszyć się z drobnostek. Radość sprawiała mu dobrze wykonana praca, np. gdy naprawiał zardzewiałą zbroję, czy hełm. Nie szukał wyrafinowanych przyjemności, ani nie zazdrościł ludziom bogatszym luksusów, na jakie było ich stać. Przyjemność sprawiało mu najzwyczajniejsza lektura, która była jego największą pasją.

Ważną cechą była chęć pomocy innym. Don Kichot dostrzegał ból i cierpienie drugiej osoby, mimo małych możliwości zamierzał wspierać potrzebujących.

Obok zalet, bohatera cechowały także wady. Jedna z nich to nieodpowiedzialność. Pozwolił on sobie na sprzeniewierzenie większości majątku, żeby poznać kolejne nierealne historie swoich idoli. Zapuścił też posiadłość. Kolejnym przykładem niedbałości jest sam wyjazd w świat i pozostawienie siostrzenicy jedynie ze służbą. Zasugerowany dziełami literackimi i marzeniami, lekkomyślnie uwierzył w powodzenie podróży. Nie pomyślał o ewentualnych wypadkach, nie przygotował się odpowiednio, nierozważnie podszedł do swych zamiarów. Niestety odnosił złudne wrażenie, że w pojedynkę lub we dwoje można zmienić cały świat, co jest oczywiście nierealne. „Zaślepiony” swoimi przekonaniami, nie posłuchał dobrych rad giermka, podczas „walki” z wiatrakami. Gdyby nie fart, mogło dojść do poważnych konsekwencji nierozsądku i postawy marzyciela.

Według mnie Don Kichot to postać niezwykle pozytywna. Dzięki temu, iż stanowi karykaturę ideału średniowiecznego rycerza, wzbudziła we mnie pozytywne emocje i wywołała uśmiech na twarzy. Jednocześnie myślę, że przeniósłszy go do rzeczywistego świata nie byłby tak postrzegany. Żyjąc w swym wyimaginowanym świecie, nie dostrzegał tego, co naprawdę istotne.