Charakterystyka Andrzeja Kmicica.

Głównym bohaterem powieści historycznej, opowiadającej o najeździe Szwedów na Reczpospolitą, autorstwa Henryka Sienkiewicza pod tytułem: "Potop" jest Andrzej Kmicic. Jest to postać fikcyjna. Andrzej to młody szlachcic oraz znany i doświadczony żołnierz. Na łamach utworu zauważamy jego przemianę z porywczego hulaki do dojrzałego bohatera.
Andrzej Kmicic jest młody i przystojny. Postawa ciała wskazuje na siłę i męstwo. Ma "płową jak żyto, mocno podgoloną czuprynę" oraz siwe bystre oczy. Charakterystyczna są długie, czarna wąsy. Twarz ma młodą, wesołą i odważną. Nosi bogate stroje, które posiada dzięki łupom wojennym.
Jak już wcześniej zostało wspomniane bohater to typ nieodpowiedzialnego hulaki. Poznajemy go jako porywczego i śmiałego wobec swojej ukochanej, zapisanej mu w testamencie przez Herakliusza Billewicza - Aleksandry. Serce młodego żołnierza zapłonęło na widok Oleńki, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Mawiał do niej: " Ja bym waćpanny za żadne skarby nie oddał". Panna odwzajemniła jego uczucie, ale przedwcześnie, bo Kmicic okazał się awanturnikiem. Zapragnęła aby Kmicic spoważniał i odkupił swoje winy młodości, albowiem bohater popełnił wiele złych uczynków, często w afekcie. Przykładami są tutaj: zemsta na Butrymach, zrabowanie Lubicza oraz nieświadoma zdrada Rzeczpospolitej, to jest zaprzysiężenie Radziwiłłowi. Bohater zdając sobie sprawę, że tylko dobrocią serca może zatrzymać przy sobie ukochaną, postanowił służyć wiernie Ojczyźnie. Najpierw zerwał przykazne stosunki z ks. Januszem Radziwiłłem oraz zmienił swoje nazwisko. Grzeszył Kmicic rehabilitował się Babinicz.
Babinicz wykorzystywał swoją siłę. męstwo oraz odwagę. Bronił Jasnej Góry, sam wysadził ogromną, zagrażającą klasztorowi kolumbrynę. Następnie stanął u boku Jana Kazimierza, którego namówił na powrót do kraju. Stosował on wojnę podjazdową przeciwko Szwedom. "Ten człowiek do desperacji przywiódł nawet Chowańskiego". Pomógł obudzić się narodowi polskiemu. Walczył pod takimi wodzami jak: Sapieha oraz Czarniecki. Odebrał stolicę z rąk Szwedów. Podczas swych licznych przygód dokonał wielu mężnych czynów, ale nie zapomniał o Oleńce, która była motorem jego działań.
Kmicic był zawzięty i mściwy. Zawsze walczył tak długo, aż otrzymał to, na czym mu zależy. Tak ścigał księcia Bogusława, którego nie nawidził z całej duszy. Sam książę mawiał o nim: „swoją drogą to diabeł jest... i niebezpieczny całą gębą przeciwnik!”. Był odważny i nie bał się przeciwnika, często wychodził mu naprzeciw. Miał swój honor; nie chciał się ośmieszyć, przykładem jest tutaj pojedynek z Michałem Wołodyjowskim, do którego zwrócił się słowami, aby skończyć pojedynek: „Kończ... waść!...wstydu... oszczędź!...”.
Jego serce należało do Oleńki i do Ojczyzny. Często utożsamiał je ze sobą. Zdarzało się też, że musiał wybierać pomiędzy nimi. Był gorącym patriotą i prywatne sprawy schodziły na dalszy plan pomimo jego uczuć.
W całej Rzeczypospolitej i na całej Litwie rozsławiono nazwisko Babinicza jako ogromnego bohatera, któremu można zawdzięczać zwycięstwo nad Szwedami. Przyczyniła się również do tego jego siła przywództwa, przyciągał on do siebie całe rzesze wojowników, chętnych do bitwy. Sienkiewicz pisze o nim: ” Swą wiarą potrafiłby wlać w serca młodego rycerstwa, pociągnąć je za sobą i wypełnić ludźmi radziwiłłowski obóz”. Na ostatnich stronach dzieła – Jan Kazimierz odczytuje na Litwie list rehabilitujący Kmicica, wyjawiając jego zmianę nazwiska. Wtedy Oleńka uwierzyła w jego dobro i została jego narzeczoną.
Podsumowując, można stwierdzić, że Andrzej Kmicic nadaje dynamizm powieści, jest jak najbardziej pozytywnym bohaterem. Grzechy młodości, gorąca miłość do kobiety, metamorfoza postaci i głęboki patriotyzm to jego cechy.
Oceniając bohatera uważam, że należy podziwiać Andrzeja Kmicica za wewnętrzną siłę, która doprowadziła go do zrehabilitowania się, ponieważ ze swawolnika przeobraził się w patriotę. Nigdy nie należy wątpić w możliwość poprawy się człowieka, bo przecież zdrada może być wynikiem manipulacji i pomyłki, a nie konsekwencją odejścia od najwyższych wartości.