"Oda do młodości" – utwór romantyczny czy klasyczny.

Po przeczytaniu tematu na myśl przyszła mi jednoznaczna odpowiedź: oczywiście, że „Oda...” jest utworem romantycznym. Jednakże, gdyby tak było, polecenie nie brzmiałoby: „czy?”. Jeszcze raz przeanalizowałam tekst mickiewiczowskiego dzieła, przypomniałam sobie informacje przekazane nam przez nauczyciela na lekcjach, jak również informacje, które wyczytałam w różnych książkach. Doszłam do wniosku, że przecież Mickiewicz kształcił się i wychowywał w czasach klasycznych (ur. 1798), więc na papier przelał zarówno cechy oświeceniowe, jak i nowe ideologie romantyczne.
W utworze wiele elementów wskazuje na to, że jest to wytwór „epoki rozumu”.
Sam tytuł – „Oda...” - znany był już w starożytności. Innym ważnym pierwiastkiem klasycznym jest nawiązanie do mitologii antycznej: „Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze”.
Doskonale w liryku tym przedstawiona została wiara w odbudowę świata i optymizm: „Dalej, bryło, z posad świata!/Nowymi cię pchniemy tory”, jak również apologia wspólnego działania: „Zestrzelmy myśli w jedno ognisko, /I w jedno ognisko duchy!...”, „Hej! ramię do ramienia”. Czytając kolejne wersy „Ody...” przed oczyma staje nam obraz utylitaryzmu: „Natenczas słodki, gdy z innymi dziele”. Dalej widać oświeceniowa pogardę dla zacofania i ciemnoty: „Pryskają nieczułe lody/I przesądy światło ćmiące”. Ostatnim zauważonym przeze mnie pierwiastkiem klasycznym jest nawiązanie do rewolucyjnego jakobinizmu: „Gwałt niech się gwałtem odciska”.
Mickiewicz, jak powszechnie wiadomo, był romantykiem, dlatego w swoim dziele przedstawił również idee romantyczne.
Jedna z ważniejszych jest nowa pozycja podmiotu mówiącego – ponad światem – jak również sam podmiot: „Niech nad martwym wzlecę światem”. Autor nadał utworowi charakter wezwania, apelu. Wskazują na to liczne nawoływania, zdania wykrzyknikowe: „Hej!”, „Opaszmy ziemskie kolisko!”. Nakaz poświęcenia siebie i spełnienia za wszelką cenę obowiązku patriotycznego – „I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu,/ Jeżeli poległym ciałem/ Dał innym szczebel do sławy grodu” – to także ważny element romantycznego postrzegania świata. Liryk ten przedstawia ideały filomackie, wspólnotę młodych: „Razem, młodzi przyjaciele!...”. Zagłębiając się w dalsze zdania Mickiewicza można zauważyć, iż ważną rolę odegrała tu apoteoza młodości: „Młodości! Ty nad poziomy wylatuj”.
Przypatrzmy się teraz wierze w odzyskanie niepodległości, która w XIX wieku była szczególnie ważna: „Witaj jutrzenko swobody, zbawienia za tobą słońce!”
Wielka wiara w kult jednostki sprawiła, iż wieszcz nie mógł zapomnieć o jej przedstawieniu: „Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem”. Wymieniając elementy nowej epoki nie można nie zauważyć „świata ducha”, który w późniejszych dziełach Mickiewicza pełnić będzie rolę główną. A skoro świat ducha, to także odrzucenie racjonalizmu: „Łam, czego rozum nie złamie” i empiryzmu: „Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga”.
Reasumując, można zauważyć, że „Oda...” jest dziełem przełomowym. Zawiera czynniki zarówno klasyczne, jak i romantyczne. Wiersz jest zarówno pochwałą racjonalnego rozumienia świata, jak i w równym stopniu, nawołaniem do nowej rzeczywistości. Mickiewicz przedstawia tu swoje poglądy na tematy aktualne, na walkę z wrogiem...