Nie pamiętasz hasła?Hasło? Kliknij tutaj
„Kobieto! Puchu marny! Ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!...” Izabela Łęcka, dwudziestopięcioletnia córka Tomasza Łęckiego, kobieta nad wyraz piękna. „Panna Łęcka była...
właściwa utworu rozgrywa się w latach 1878-1879r. ale retrospekcje sięgają dalej, natrafić na nie można chociażby w "Pamiętniku starego subiekta" Odnosząc się do postaci Izabeli , czyli
zainteresowania. Ona miała do wszystkich nad wyraz chłodny stosunek, „Więc dookoła panny Łęckiej począł zbierać się tłum wielbicieli, a na stoliku w jej salonie stosy biletów wizytowych”. Odrzuciła
wymyślając nowy wymówki. Po pewnym czasie liczba zalotników i kandydatów do ręki panny izabeli drastycznie zmniejszyłą się, gdyż wszyscyadoratorzy obawiali się szyderczej odmowy. Łęcka od urodzenia
Izabela Łęcka była córką Tomasza - zubożałego arystokraty. Mieszkała z nim i Florentyną w kamienicy na Alejach Ujazdowskich. Wychowywana była w niebanalnych luksusach, przez co zatraciła możliwość
radości. Ponadto figura młodej Łęckiej także była idealna. W czasie rozmowy zdawać by się mogło, że słowa wypowiada całą sobą, że mówią nie tylko jej usta, ale również dusza i te czarujące oczy