Oprócz miast rodzinnych artyści opisują też miasta zwiedzane, odwiedzane i wymarzone. Niekiedy poeci zwracają uwagę na to, iż w zabytkowych miastach nie sposób znaleźć śladów dawnej świetności. Już Mikołaj Sęp-Szarzyński, współczesny Kochanowskiemu, napisał Epitaphium Rzymowi, poruszający utwór o przemijaniu. W Rzymie współczesnym (Szarzyńskiemu!) trudno odkryć pośród ruin dawną świetność miasta. Z kolei współczesny poeta Ernest Bryll pisze:
... Miasto
w którym zajadasz obiad jest grobowcem; żeby
odegrać tutaj życie zbudowano świeżo
domy z gotyckiej cegły, pleśń wymalowana...
(...) przez ulicę płyną
kobiety, które grając swe powiewne role
nie chcą wiedzieć co gnije pod asfaltem...
Sztuka
czasami się udaje. Smakował ci obiad
nakupiłeś pamiątek. To jest wszystko. Idź już.
(Ernest Bryll, Epitafium)
Echa podróży i związane z nimi refleksje znajdziemy też w wierszach i esejach Zbigniewa Herberta, wierzącego jednak w sens poznawania sztuki, obcowania z malarstwem i architekturą, czy w wierszach Adama Zagajewskiego poszukującego„swego miasta”. W utworze tego drugiego poety Miasto, w którym chciałbym zamieszkać rysuje się fikcyjne(?) miasto, w którym „płoną ognie rozmów, ale nie stosy”,zabytki zachwycają, w którym toleruje się poetów i proroków– to raczej miasto nieistniejące, „zbudowane według preludiów Chopina”, przepływająca przez nie rzeka „szepcze w dzień i w nocy/niezrozumiałe pozdrowienia/od źródeł, od gór, od błękitu”. Niekiedy poeta rejestruje też radość z odkrywania realnie istniejących
, obcych miast – nieprzypadkowo jeden z wierszy dedykuje Zbigniewowi Herbertowi i tak opisuje ich oswajanie i... wynikającą z ich obcości ulgę:
W obcych miastach jest radość nieznana
zimne szczęście nowego spojrzenia
Żółte tynki kamienic, po których słońce
Wspina się jak zręczny pająk, istnieją
Nie dla mnie.
(...)
I nawet cierpienie nie jest aż tak
bardzo moje: miejski wariat bełkocze
w obcym języku.
(Adam Zagajewski, W obcych miastach)