Po <przewrocie majowym> władzę w Polsce przejęli zwolennicy Józefa Piłsudskiego. Nie tworzyli oni żadnej partii politycznej, ponieważ ich przywódca bardzo ostro krytykował system partyjny. Zwolenników Piłsudskiego, najczęściej jego podkomendnych z czasów I wojny światowej, nie łączyły zatem więzy instytucjonalne lecz towarzyskie, nieformalne, wynikające z podziwu i poparcia dla działań politycznych Piłsudskiego.
Po 1926 roku do zwolenników Marszałka przylgnęło określenie „obóz sanacyjny”, którym z czasem zaczęto się posługiwać w odniesieniu do całego środowiska rządzącego Polską po 1926 roku. Sam termin „sanacja” pochodzi stąd, iż bardzo często słowem tym posługiwały się pomajowe władze, wyrażając konieczność „uzdrowienia”, czyli właśnie „sanacji”, sytuacji panującej w Polsce, zarówno politycznej, jak i gospodarczej, międzynarodowej itp.
Sanacja polskiego życia publicznego, zgodnie ze zdaniem jej autorów, miała polegać na ukróceniu wszechwładzy sejmu, zdecydowanym sprzeciwie wobec praktyki przedkładania interesu partyjnego nad państwowym, wzmocnieniu skuteczności rządu. Realizacja tych postulatów wymagała zmiany konstytucji, zaś decyzję taką mógł podjąć tylko Sejm. Mimo więc niechęci do walki partyjnej, Piłsudski zmuszony był powołać organizację odgrywającą rolę partii politycznej, gdyż tylko w ten sposób mógł zwyciężyć w wyborach parlamentarnych i zmienić konstytucję. Z tego powodu, w trakcie kampanii wyborczej w 1928 roku sanacja (jej członków często nazywano „sanatorami”) utworzyła Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem. W nazwie starannie uniknięto określenia „partia”, aby zachować konsekwencję w stosunku do wcześniej głoszonych poglądów. Było to ugrupowanie łączące działaczy wywodzących się z różnych nurtów politycznych, od lewicy (Jędrzej Moraczewski) do konserwatystów (Karol Niezabytowski), których gromadziło w tej organizacji jedynie poparcie udzielone Piłsudskiemu.
Przyjęcie dla oskarżonych w procesie brzeskim
Na czele BBWR stanął bliski współpracownik Marszałka, Walery Sławek. Ugrupowaniu, którym kierował, postawiono zadanie zdobycia takiej liczby mandatów w zbliżających się wyborach, by sanacyjna większość była zdolna do zmiany konstytucji. Mimo popularności, jaką cieszył się Józef Piłsudski, w wyborach z 4 III 1928 roku BBWR otrzymał 122 mandaty, co stanowiło 27,6%. Jedynie w Senacie odsetek ten był wyższy i wynosił 41,5%. Było to zbyt mało, aby zmienić konstytucję. Wymaganej większości nie osiągnął BBWR także w kolejnych wyborach z 16 XI 1930 roku, zwanych <wyborami brzeskimi>, ale metodami częściowo pozaprawnymi udało się sanacji ostatecznie uchwalić nową konstytucję, tzw. <Konstytucję kwietniową> w dniu 23 IV 1935 roku. BBWR został rozwiązany przez jego założyciela Walerego Sławka 30 X 1935 roku, oficjalnie z racji zrealizowania zadania, do którego został powołany, tj. zmiany konstytucji. W rzeczywistości był to element walki Sławka z prezydentem Mościckim, jaka rozwinęła się po śmierci Józefa Piłsudskiego w 1935 roku. Rolę BBWR przejął utworzony 21 II 1937 roku przez płk. Adama Koca Obóz Zjednoczenia Narodowego (znany również pod nazwą Ozon).