1. ‘mieć praktyczną znajomość czegoś, być w czymś biegłym’; 2. ‘być w stanie coś zrobić, potrafić’; 3. stpol. (od XV w.) też ‘mniemać, myśleć, sądzić, wiedzieć, znać’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. umět ‘umieć’, ros. uméť ‘umieć, potrafić’, sch. úmjeti ‘umieć, potrafić, móc’) < psłow. *uměti ‘umieć, potrafić’ – czasownik odrzeczownikowy od psłow. *umъ ‘rozum’ (por. m.in. stpol. XV-wieczne um‘rozum, sprawność umysłu, zdolność myślenia; zamiar, postanowienie’); rzeczownik psłow. *umъ jest kontynuacją pie. *au-mó- pochodzącego od pierwiastka *au- ‘odbierać zmysłami, czuć, rozumieć’.
Źródło
Umieli, by on był król.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
Żebyście kazali im umieć, że nie inszy Bóg krom niego.
Biblia Leopolity, 1561 r.
Jednego umiętnością, drugiego wiarą wspomagaj.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
poleca
b/d
umiejętny
1. ‘świadczący o czyjejś wiedzy, znajomości rzeczy, biegłości, wprawie w czymś’; 2. stpol. ‘posiadający wiedzę, wykształcony, nauczony’; od XV w.; dawniej też w postaci umiętny.
Podobne teksty:
- 84% "Lecz byłem za młody aby umieć ja kochać" Czy słowa te znaczą, że młodzi ludzie nie potrafią naprawdę kochać?
- 85% „Półgłówką, co naukę w lekkiej maja cenie, Dwie niedługie uwagi zrobić się ośmielę: Rozumu nie zastąpią ładowne kieszenie, Gorzej umieć za mało niżeli za wiele” – bogatszy ten co ma bogactwa w rozumie niż ten co w kieszeni.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Umieć