Geneza Wielkiej Rewolucji Francuskiej tkwiła w kryzysie struktur społecznych, gospodarczych i politycznych państwa francuskiego, do jakiego doszło w II połowie XVIII wieku. Społeczeństwo francuskie dzieliło się na trzy stany: duchowieństwo (około 130 tys. osób), szlachta (około 200 tys. osób) i stan trzeci (około 27 mln osób).
Wszystkie owe stany były wewnętrznie rozwarstwione. Władza polityczna oraz prawo posiadania ziemi należała do szlachty, co krytykowała część stanu trzeciego, domagając się dopuszczenia do rządów. Najgorszą pozycję w państwie posiadał stan trzeci (duże podatki, odsunięcie od władzy). Władza państwowa była skompromitowana i nieskuteczna, a wszelkie próby reform systemu państwowego były blokowane przez arystokrację. Na kryzys społeczny i polityczny państwa nałożył się kryzys gospodarczy (klęska nieurodzaju w 1788 roku, wzrost cen, ogromny deficyt budżetu państwa).
Potrzebując zgody stanów na nałożenie nowych podatków, król Ludwik XVI zwołał w 1789 roku do Paryża Stany Generalne. W czerwcu tegoż roku stan trzeci ogłosił się Zgromadzeniem Narodowym, którego celem było wprowadzenie we Francji ustroju konstytucyjnego. Żądania króla, który domagał się rozwiązania Zgromadzenia Narodowego, zostały zlekceważone.
Na wiadomość, iż król gromadzi wojska pod Paryżem, w stolicy doszło do rozruchów ludowych, w trakcie których w dniu 14 VII 1789 roku zdobyto i zburzono Bastylię – twierdzę służącą jako królewskie więzienie.
Zburzenie Bastylii