1. ‘nieoswojony’; 2. ‘niedomowy, nieuprawny; leśny, polny; naturalny’; 3. ‘bez ogłady, niewychowany’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; płnsłow. (por. górnołuż. dźiki, ros. díkij ‘ts.’ ) < psłow. *dikъ ‘ts.’ –odpowiadają mu wyrazy z bałt. grupy językowej (por. lit. dy˜kas ‘pusty, próżny;daremny, niepotrzebny; bezczynny’ oraz łot. dīks ‘pusty, opustoszały; bezczynny’.
poleca
b/d
dzicz
1. ‘dzicy ludzie’; 2. ‘dzikość, dziki, niezagospodarowany ląd’; pochodzi od psłow. dialektalnego *dičь utworzonego od *dikъ z przyrostkiem *-jьo charakterze zbiorowym
poleca
b/d
dziczeć
zdziczeć
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
dzik
1. ‘dzika świnia’; 2. przenośnie ‘o człowieku odludku, niewychowanym’; 3. też ‘wyrostek na drzewie’ i 4. ‘dziki człowiek’ (XVIII w.).
Podobne teksty: