W zależności od początkowej masy gwiazd ich śmierć przebiega różnie. Gwiazdy o średniej masie, takie jak Słońce, po wyczerpaniu się wodoru znowu zaczynają się kurczyć i rozgrzewać, aż do momentu wytworzenia się odpowiednio dużego ciśnienia i temperatury, w której z helu powstaje węgiel. Ponieważ w zewnętrznej otoczce gwiazdy zachodzą jeszcze reakcje syntezy helu z wodoru, to zaczyna się ona rozszerzać i puchnąć. Jest to faza czerwonego olbrzyma, w której Słońce pochłonie swoje planety. Ostatecznie gdy wszystkie reakcje ustaną, gwiazda staje się stygnącym białym karłem, który po wystygnięciu staje się zimną bryłą nazywaną czarnym karłem.
W gwiazdach o większej masie niż Słońce w kolejnych cyklach z węgla i helu powstaje tlen, a potem inne cięższe pierwiastki, aż do żelaza włącznie. Gwiazdy o bardzo dużej masie, kilkakrotnie większej od masy Słońca, umierają w wybuchu spowodowanym ogromną temperaturą, jaka powstaje w ich wnętrzu (ok. 200 miliardów K). Gwiazdy te nazywamy supernowymi. Podczas wybuchu gwiazd supernowych powstają pierwiastki cięższe od żelaza. Wszystkie pierwiastki, jakie w gwieździe supernowej powstały w ciągu jej życia i te, które powstają podczas jej wybuchu są wtedy rozproszone w całej otaczającej ja przestrzeni i wzbogacają obłok międzygwiezdnej materii, z którego powstają nowe gwiazdy.
Wokół niektórych gwiazd tak, jak wokół Słońca powstają planety. Wszystkie pierwiastki istniejące na Ziemi powstały w gwiazdach starszej generacji niż Słońce. Po śmierci tych gwiazd, pierwiastki, które w nich powstały wzbogaciły obłok, w którym narodziło się Słońce wraz z planetami. Najbardziej rozpowszechnionymi pierwiastkami we Wszechświecie są wodór i hel. Cięższe pierwiastki, których na Ziemi jest znacznie więcej niż wodoru i helu stanowią tylko 1% całej znanej materii Wszechświata.