Zespół norm regulujących stosunki majątkowe i niektóre stosunki osobiste pomiędzy równorzędnymi podmiotami. Prawo cywilne jest traktowane także jak część prawa prywatnego regulującego stosunki pomiędzy osobami fizycznymi i prawnymi.
Osobą fizyczną nazywamy każdego człowieka. Zgodnie z takim ujęciem osobie fizycznej przysługuje zdolność prawna, co oznacza, że posiada prawa i obowiązki wynikające z prawa cywilnego. Zdolność prawna rozpoczyna się z chwilą narodzin i trwa do momentu śmierci. Od zdolności prawnej należy odróżnić zdolność do czynności prawnych, przy której muszą być spełnione pewne warunki (np. trzeba się mieścić w określonym przedziale wiekowym).
Osobą prawną w rozumieniu prawa cywilnego jest podmiot posiadający obowiązki i uprawniana do podejmowania działań i stosunków cywilnoprawnych. W ujęciu prawa polskiego osobami prawnymi są: Skarb Państwa, przedsiębiorstwa państwowe, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne, spółdzielnie, fundacje.
Prawo cywilne reguluje bardzo szerokie obszary prawne, szczególnie zaś chroni dobra osobiste, takie jak zdrowie, nazwisko, twórczość naukowa, artystyczna, tajemnica korespondencji, wolność sumienia, wyznania, dobre imię. Do prawa cywilnego zaliczamy m.in.: prawo rodzinne, handlowe, spadkowe, lokalowe, rzeczowe (korzystanie z własności, użytkowanie, zastaw, hipoteka), zobowiązania, które traktują o sprzedaży, najmie, wykonaniu dzieła lub zlecenia.
Przy stosowaniu prawa cywilnego powinny obowiązywać trzy najważniejsze zasady:
zasada swobody umów – daje możliwość zawierania wszelakich umów, które są zgodne z obowiązującym prawem,
zasada równości stron – głosi, że strony zawierające umowy mają identyczne prawa i obowiązki,
zasada właściwości sądu cywilnego – oznacza, że spór może być rozstrzygnięty przez właściwy sąd cywilny.