Natężenie prądu I [A], wyraża szybkość przepływu ładunku przez przekrój poprzeczny przewodnika. Natężenie mierzymy za pomocą amperomierza, który włączamy do obwodu szeregowo. Jego opór powinien być minimalny. |
Natężenie prądu to stosunek ładunku ΔQ przepływającego przez przekrój poprzeczny przewodnika do czasu Δt, w jakim ten ładunek przepłynął: Jednostką natężenia jest amper. |
Napięcie U [V] Napięcie między dwoma punktami obwodu mierzy woltomierz włączony między te punkty(równolegle). Opór woltomierza powinien być jak największy. |
Napięcie między dwoma punktami obwodu jest równe pracy potrzebnej do przeniesienia jednostkowego ładunku między tymi punktami: Jednostką napięcia jest wolt. Napięcie można wyrazić jako różnicę potencjałów między dwoma punktami obwodu: U = V2 − V1. |
Siła elektromotoryczna SEM [V] | Jest to różnica potencjałów między biegunami źródła, przez które nie płynie prąd. Ta różnica potencjałów jest wytwarzana w źródle napięcia. |
Opór elektryczny R [Ω] Swobodne elektrony w przewodniku biorące udział w przewodzeniu prądu napotykają na przeszkodę, którą stanowią drgające jony sieci krystalicznej. Im wyższa temperatura, tym amplituda tych drgań jest większa i opór, jaki jony sieci stawiają elektronom, jest większy. |
Opór elektryczny charakteryzuje przewodnik pod względem jego zdolności do przewodzenia prądu i zależy od rodzaju materiału przewodnika, od jego długości l i od pola przekroju poprzecznego S: gdzie ρ , to opór przewodnika o jednostkowej długości i jednostkowym polu przekroju poprzecznego, który jest różny dla różnych materiałów (miedź, aluminium, srebro, itd.) i dlatego nazywa się oporem właściwym. Jednostką oporu jest om. |