Niezaprzeczalnie największy wpływ na kształtowanie się idei prawa wywarli Rzymianie. Źródłem prawa w Rzymie nie byli władcy ani bogowie –prawo tworzyli obywatele i obywatelom miało ono służyć.
Wynikało to z powszechnego przekonania, że człowiek dzięki rozumowi może rozpoznawać i dobro, i zło, i oddzielać jedno od drugiego. Wobec tego to on powinien tworzyć zasady, którymi będzie się kierować w życiu.
Najstarszy spis zasad prawa rzymskiego wyryto na dwunastu brązowych tablicach, które wystawiono na widok publiczny w 499 roku p.n.e. Prawo stworzone przez człowieka nie jest doskonałe, powinno więc podlegać zmianom i nieustannym ulepszeniom. Prawo dwunastu tablic także podlegało takiemu procesowi i w ciągu następnych stuleci zmieniano stare przepisy i wprowadzano nowe. Ostateczny kształt prawu rzymskiemu nadano w VI wieku n.e. w kodyfikacji dokonanej przez cesarza Justyniana Wielkiego.
Prawo rzymskie w swoim założeniu posiada stałe zasady i sformułowania odnoszące się do konkretnych jego naruszeń. Oddają one ideę, dla której najważniejszymi wartościami pozostają sprawiedliwość i słuszność. Zasady te stały się fundamentem do budowy współczesnych kodeksów prawa. Oto niektóre z nich:
W czasach średniowiecza prawo z jednej strony ściśle nawiązywało do prawa kościelnego, a z drugiej – do prawa zwyczajowego ugruntowanego przez tradycję poszczególnych społeczności. Stąd wynikał, często stosowany w średniowiecznych procesach, zwyczaj osądzania na podstawie próby ognia lub wody. Metoda ta wywodziła się z dawnych tradycji i przekonania, że to Bóg jest najwyższym sędzią i jeśli skazany jest niewinny, to zostanie ocalony.
W czasach nowożytnych wraz z nadejściem renesansu kultury antycznej powrócono do tradycji prawa rzymskiego jako źródła systemów prawnych. Przemiany społeczne dokonujące się pod koniec XVIII i w XIX wieku spowodowały wprowadzenie zasady równości wobec prawa i oddzielenia prawa od władzy. Zaś wiek XX to czas, gdy powszechnie podjęto walkę o respektowanie niezbywalnych praw człowieka.