Epidemia burzy normalny bieg zdarzeń

... odmienia życiorysy ludzi. Tak dzieje się np. w Dżumie Alberta Camusa, której bohaterowie nagle zostają odcięci od świata i postawieni wobec nowych wyzwań. Ulega przewartościowaniu ich dotychczasowy sposób myślenia: od tej pory najistotniejsze jest odnalezienie się w świecie zaatakowanym przez chorobę. Normalny porządek zostaje też zaburzony podczas epidemii dżumy w Londynie 1665 roku, opisanej w Dzienniku roku zarazy Daniela Defoe. Straszliwa epidemia paraliżuje i dezorganizuje życie. Zaraza całkowicie zmienia też egzystencję mieszkańców Florencji w 1348 roku. Jak pisze w Dekameronie Giovanni Boccaccio, jedni zamykają się w domach i zachowują się nader wstrzemięźliwie, jadając jedynie lekkie posiłki, „chuciom cielesnym nie folgując”, inni właśnie zaczynają używać życia, „twierdząc, że najlepszym lekarstwem na zarazę jest nie myśleć o niczym, pić tęgo i żyć wesoło, śpiewać i żartować, wszystkie swoje pragnienia zaspokajać i śmiać się z tego, co się wokół dzieje”.