Najważniejszą cechą ruchu jest jego względność. Ruch jest względny, ponieważ w zależności od przyjętego układu odniesienia to samo ciało może być równocześnie w ruchu i w spoczynku. Układem odniesienia może być dowolne ciało lub układ ciał.
Ruch to zmiana położenia względem przyjętego układu odniesienia.
Położenie ciała opisujemy przez podanie współrzędnych (x, y, z), dlatego z układem odniesienia wiążemy układ współrzędnych (X, Y, Z). Ciało przyjęte jako układ odniesienia jest wtedy reprezentowane przez początek układu współrzędnych (0, 0, 0).
Przykład
Pasażer samochodu jest w spoczynku względem kierowcy (nie zmienia położenia względem niego), ale jest w ruchu względem drzewa stojącego na drodze (zmienia położenie względem drzewa). Z kolei drzewo jest w ruchu względem samochodu, ponieważ zmienia położenie w układzie współrzędnych związanym z samochodem.
Wybierając układ odniesienia kierujemy się wyłącznie tym, aby opis ruchu w danym układzie był jak najprostszy. Do opisu ruchów na Ziemi jako układ odniesienia wybieramy Ziemię, czyli jakieś ciało na stałe związane z Ziemią. Gdy opisujemy ruch planet, to jako układ odniesienia wybieramy Słońce, gdyż w tym układzie opis ruchu planet jest najprostszy, w przeciwieństwie do opisu tego ruchu względem Ziemi. Abstrakcyjna linia zakreślona przez poruszające się ciało to tor ruchu. Ze względu na kształt tego toru ruchy dzielimy na prostoliniowe i krzywoliniowe. Ciało znajdujące się w ruchu traktujemy bardzo często jako punkt materialny, czyli punkt reprezentujący dane ciało i posiadający jego masę. Jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdy rozmiary ciała są małe w porównaniu z przebytą przez nie drogą. Wówczas rozmieszczenie masy ciała w jego objętości nie ma znaczenia.