Witold Gombrowicz (1904-1969) – polski powieściopisarz,nowelista i dramaturg. Specyfiką jego twórczości jest głęboki psychologizm, poczucie absurdu i obrazoburstwo kulturowe. Gombrowicz przede wszystkim dyskutuje z polskim romantyzmem, jak sam twierdził, pisząc na przekór Mickiewiczowi.
Bruno Jasieński (1901-1939) – reprezentował futuryzm, założył głośny z powodu skandali klub Katarynka.
Jan Lechoń (1899-1956) – współtwórca Pro Arte Studio,kabaretu Pikador i grupy poetyckiej Skamander. Pierwsze tomy (Karmazynowy poemat, 1920, i Srebrne i czarne, 1924) przyniosły mu rozgłos, który tak go przytłoczył, że nie pisał aż do wojny. Po wojnie przebywał na emigracji, gdzie popełnił samobójstwo. Pisał dziennik, który wydano pośmiertnie.
Bolesław Leśmian (1877-1937) – mistrz neologizmów i fantastyki baśniowej. Przyglądał się relacji człowiek-Bóg i heroicznemu istnieniu człowieka.
Zofia Nałkowska (1884-1954) – pisarka i publicystka. Działaczka organizacji kobiecych, a także założycielka grupy literackiej Przedmieścia; w czasie wojny współdziałała z podziemiem kulturalnym. Po wojnie pracowała w „Kuźnicy”.W 1936 r. dostała nagrodę państwową za Granicę, a kilka lat powojnie nagrodę państwową za całokształt twórczości.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945)– poetka, autorka miniaturowych scenek, w których porusza filozoficzne problemy. Piewczyni kobiecości i kobiecych drobiazgów opisywanych z marzycielską zadumą.
Bruno Schulz (1892-1942) – w rodzinnym Drohobyczu znany był jako nieśmiały i życzliwy wszystkim człowiek. Debiutował w wieku 42 lat dzięki pomocy Zofii Nałkowskiej cyklem opowiadań Sklepy cynamonowe. Zginął w tzw. czarny czwartek, zastrzelony przez gestapowca w 1942 r.
Julian Tuwim (1894-1953) – poeta z kręgu Skamandra, był współzałożycielem Pikadora, debiutował w 1913 r. W liryce z lat 20. buntował się przeciwko konwencji Młodej Polski. W latach 30. w jego wierszach pojawia się gorycz. Największy satyryczny kunszt osiągnął w Balu w operze (1936, wyd. 1946), którego bohaterami są władze przedwrześniowej Polski. W czasie wojny napisał Kwiaty polskie, nawiązujące do tradycji poematu dygresyjnego. Zajmował się też tłumaczeniami i pisał wiersze dla dzieci.
Kazimierz Wierzyński (1884-1943) – poeta dwudziestolecia międzywojennego i współczesności; w międzywojniu był skamandrytą, po wojnie nie wrócił z emigracji do Polski. Najlepszy czas w jego twórczości to właśnie dwudziestolecie międzywojenne (Laur olimpijski, 1927). Po wojnie odrzucił klasyczne reguły, pogłębił tematykę wierszy. Pisał też felietony i eseje.
Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) (1885-1939) – malarz, fotograf, pisarz, dramaturg i filozof. Genialny samouk, który przerósł swoją epokę. Jego twórczość literacką charakteryzuje katastrofizm w widzeniu świata, temat rewolucji i przekonanie, że dzieło ma być „czystą formą”, która zaskoczy odbiorcę.