Dwudziestolecie Międzywojenne : Teatr

Polskim pionierem teatru wizyjno-symbolicznego był Stanisław Wyspiański, a kontynuował jego myśl Leon Schiller. Był orędownikiem tzw. teatru ogromnego, czyli teatru poetyckiego, który swoje korzenie ma przede wszystkim w polskich dramatach romantycznych i neoromantycznych. Nie chciał przez to umniejszać znaczenia teatru staropolskiego i szekspirowskiego. Jego najsłynniejsze inscenizacje z czasów dwudziestolecia międzywojennego to Dziady i Nie-Boska komedia.
Bardzo znaczącym teatrem tego czasu jest też zespół teatralny Reduta Juliusza Osterwy. Można nazwać go teatrem-laboratorium ze względu na poszukiwanie indywidualnych metod gry aktorskiej,przestrzegania ascetycznych i bardzo wygórowanych zasad.
W latach 30. XX wieku wielką postacią teatru stał się ówczesny dyrektor teatru Ateneum w Warszawie – Stefan Jaracz, który utworzył teatr przede wszystkim polityczny.