Aleksander Fredro (1793-1876) – autor komedii obyczajowych z życia szlachty, głównie prowincjonalnej. Pisał też wiersze, poematy, aforyzmy. Debiutował w 1817 r., jednak pozostał obok problemów romantyzmu. Naraziło go to na ostre ataki ze strony Seweryna Goszczyńskiego i Leszka Dunina Borkowskiego, w wyniku których przestał pisać na 18 lat. Do utworów wprowadzał akcenty humorystyczne, elementy komiki ludowego teatru. Jego komedie weszły na stałe do repertuarów teatralnych.
Zygmunt Krasiński (1812-1859) – polski poeta i dramatopisarz, pochodził z magnackiej rodziny Krasińskich. Uważany za jednego z trzech wieszczów polskiej literatury, obok Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego. W jego twórczości widać wiele dylematów i rozterek głównego bohatera co do sensu powstań zbrojnych i zbrojnej walki o niepodległość. Często pojawiają się także motywy związane z nurtem mesjanistycznym.
Adam Mickiewicz (1798-1855) – poeta, publicysta i działacz polityczny. Jeden z wielkich poetów polskiego romantyzmu. Właściwie wszystkie jego dzieła są bardzo ważne na tle epoki, w której tworzył.
Cyprian Kamil Norwid (1821-1883) – zaliczany jest do najwybitniejszych polskich poetów, pisał też dramaty i prozę, a także malował. Jego twórczość, niezrozumiana przez współczesnych, zapomniana po jego śmierci, została odkryta ponownie w okresie Młodej Polski. Często uważany za jednego z czterech wieszczów romantyzmu, choć literaturoznawcy uważają to za uproszczenie i zaliczają jego twórczość do klasycyzmu.
Juliusz Słowacki (1809-1849) – jeden z trzech wieszczów narodowych (obok Krasińskiego i Mickiewicza). Stworzył wiele znakomitych liryków, poematów i dramatów. Jego teksty związane z ówczesną sytuacją Polski podejmowały tematy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i wskazywały na przyczyny problemów.