Nawiązania do tematów i bohaterów biblijnych, jak i do samej księgi są obecne w każdej następnej epoce literackiej.
• Średniowiecze – z tradycją biblijną związane są takie gatunki,jak misterium, jasełka, kazania, pieśni. Ważne są pierwsze tłumaczenia Biblii (Psałterz floriański, Psałterz puławski).
• Renesans – tłumaczenia psalmów, które wykorzystywano jako modlitwy (Jan Kochanowski, Mikołaj Rej, Mikołaj Sęp-Szarzyński). Postacie biblijne przywołuje w swoich Kazaniach sejmowych Piotr Skarga, popularyzują je również teatry szkolne, rozpropagowane przez jezuitów, których przedstawienia dotyczą głównie męki i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
• Barok – nawiązaniom biblijnym sprzyja kontrreformacja. Powstaje poezja mistyczno-metafizyczna Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego,która chętnie korzysta z tych odniesień; Wacław Potocki nawiązuje w swojej twórczości do Nowego Testamentu.
• Oświecenie – liryki i kolędy Franciszka Karpińskiego.
• Romantyzm – po upadku powstania listopadowego los narodu zaczął być porównywany do misji Zbawiciela, m.in. obraz dziejów Polski jest porównywany do męki Chrystusa w Dziadach Mickiewicza. Także w swoich Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego Mickiewicz nawiązuje do stylu i tytułu Biblii. W Balladynie Słowackiego powraca motyw Kainowej zbrodni.
• Młoda Polska – katastroficznym motywem Apokalipsy i Sądu Ostatecznego posługiwał się Jan Kasprowicz w Hymnach. Modny był motyw szatana – posługiwali się nim, poza Kasprowiczem, także Tadeusz Miciński, Stanisław Przybyszewski i Leopold Staff.
• Literatura współczesna – w poezji Zbigniewa Herberta(Domysły na temat Barabasza), Czesława Miłosza (Piosenka o końcu świata), twórczości Jerzego Harasymowicza, ks. Jana Twardowskiego, ks. Wacława Oszajcy.