Wojciechowski Stanisław

Pochodził z rodziny mieszczańskiej, studiował na wydziale matematyczno-fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1890 członek Centralizacji Związku Młodzieży Polskiej „Zet” i działacz ruchu robotniczego. Po dwóch aresztowaniach na emigracji w latach 1892–95 i 1899–1906. Jeden z założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) w 1892, od 1895 w jej kierownictwie Centralnym Komitecie Rewolucyjnym, bliski współpracownik J. Piłsudskiego <Piłsudski Józef>. Po rozłamie PPS w 1905 zrezygnował z działalności partyjnej w 1906. Krzewiciel spółdzielczości jako redaktor czasopisma „Społem” 1906–15 i członek Zarządu Warszawskiego Związku Stowarzyszeń Spożywczych1911–15. W czasie I wojny światowej związany z Naczelnym Komitetem Narodowym. W latach 1919–20 minister spraw wewnętrznych. Po zabójstwie G. Narutowicza <Narutowicz Gabriel> wybrany w 1922 na prezydenta Polski. W wyniku przewrotu majowego J. Piłsudskiego w 1926 zmuszony do ustąpienia z urzędu. Wycofał się z życia politycznego, w latach 1926–39 profesor SGGW. Zmarł w zapomnieniu w Gołąbkach pod Warszawą.

Wojciechowskiego ożywiała niczym nie zmącona, nieco naiwna wiara w naród polski.
A. Chrząszczewski