Henryk IV

Wybrany na króla w 1056, jeszcze za życia ojca, który umarł w tym samym roku. Regencję sprawowała początkowo matka, a od 1062 arcybiskup Kolonii Annon, który go porwał. W latach 1073–75 stłumił powstanie Sasów.W 1075 popadł w konflikt z papieżem Grzegorzem VII, sprzeciwił się próbie przejęcia przez niego prawa do nadawania inwestytury biskupom i głoszonej teorii o nadrzędności władzy duchowej nad świecką (papocezaryzm). W 1076 został zdetronizowany przez synod biskupów w Wormacji i wyklęty przez papieża. W 1077 ukorzył się przed biskupem Rzymu w Canossie we Włoszech i uzyskał zdjęcie klątwy. W latach 1078–80 pokonał opozycję wewnętrzną i odzyskał władzę w Niemczech. Od 1081 rozpoczął wyprawy do Włoch, w 1084 zajął Rzym i usunął z tronu papieskiego Grzegorza VII. Nowy papież Klemens III koronował go na cesarza w 1084. Od roku 1090 walczył z nową koalicją książąt niemieckich i włoskich, którą popierali m.in. papież Urban II i starszy syn Konrad, którego w 1087 wyznaczył swym następcą. W 1099 pozbawił godności królewskiej Konrada, koronował na króla młodszego syna Henryka. Kolejny bunt części możnowładców i biskupów, pod przewodnictwem Henryka (następnie cesarza Henryka V), zmusił go do abdykacji w 1105.

Oszczędź mnie, Ojcze Święty.
Henryk IV