Bolesław I Chrobry

Syn Mieszka I i Dobrawy, księżniczki czeskiej.Po śmierci ojca w 992 pokonał i wygnał przyrodnich braci, zjednoczył ziemie księstwa polskiego. W 997zorganizował misję chrystianizacyjną Wojciecha do Prusów; po śmierci misjonarza zabiegał o jego kanonizację. Na zjeździe gnieźnieńskim w 1000 uzyskał zgodę cesarza Ottona III (wcześniej zgodę wyraził papież)na utworzenie organizacji kościelnej z arcybiskupstwem w Gnieźnie i biskupstwami w Gdańsku, Wrocławiu i Kołobrzegu. Wzmocnił władzę centralną w państwie. Poparł projekt utworzenia uniwersalnego cesarstwa złożonego z Germanii, Italii, Galii i Sclavinii (ziem słowiańskich), został uznany za przyjaciela Cesarstwa Rzymskiego. Sprawił, że państwo polskie stało się znaczącym podmiotem polityki europejskiej. Z następnym cesarzem, Henrykiem II, toczył wojny w latach 1002–18. W 1002zdobył Miśnię, Milsko i Łużyce, traktat pokojowy w Budziszynie w 1018 potwierdził te zdobycze. Opanowane w 1003 Czechy stracił po dwóch latach. W 1018 po zwycięskiej wyprawie na Ruś przyłączył Grody Czerwieńskie.Za jego panowania państwo znacznie powiększyło swój potencjał gospodarczy i militarny. W 1025 koronował się na króla Polski.

Trudno uwierzyć i opowiedzieć, z jaką wspaniałością przyjmował wówczas Bolesław cesarza...
Thietmar