Szaniawski Jerzy

Dramatopisarz, nowelista, prozaik, autor słuchowisk radiowych. Pochodził z inteligenckiej rodziny o tradycjach patriotycznych. Za granicą studiował rolnictwo, a także literaturę i sztukę. Prawie całe życie spędził w rodzinnym Zegrzynku, z wyjątkiem wojny, podczas której przebywał w Warszawie, i kilku lat po wojnie, kiedy mieszkał w Krakowie. Debiutował nowelami w 1912, ale potem zajął się głównie twórczością dramatyczną. W dwudziestoleciu międzywojennym współpracował z pismem satyrycznym „Sowizdrzał”, Teatrem Reduta i Juliuszem Osterwą, a także pisał słuchowiska dla Polskiego Radia. W 1917napisał pierwszą sztukę Murzyn. Jego twórczość miała różnorodny charakter, początkowo były to sztuki komediowe, groteskowe, np. Papierowy kochanek (1920), potem o charakterze psychologicznym, np. Adwokat i róże (1929), realistycznym, np. Żeglarz (1925), Most (1933), a powojenne dramaty reprezentują utwory nastrojowe, nacechowane lirycznie, np. Dwa teatry (1946). Szaniawski jest także autorem znanego cyklu opowiadań o profesorze Tutce – Profesor Tutka i inne opowiadania (1954). Był wielokrotnie nagradzany, m.in. państwową nagrodą literacką, Złotym Krzyżem Zasługi za całokształt twórczości.