Przerwa-Tetmajer Kazimierz

Poeta, powieściopisarz, dramaturg. Wybitny twórca Młodej Polski. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i już wtedy pisał wiersze. Zajmował się także pracą dziennikarską. Wychowany na Podhalu, był miłośnikiem Tatr i folkloru góralskiego. Debiutował tomem Poezje (1891). Później pojawiały się kolejne tomy tej serii. Pierwsza i druga seria Poezji spotkały się z uznaniem i zyskały miano sztandarowych utworów modernistycznych, a poetę uznano za wyraziciela idei końca wieku. W wierszach tych odwoływał się do filozofii Nietzschego, Schopenhauera, oddawał nastroje pesymizmu, dekadentyzmu, ucieczki od świata, niepokoju. Po wojnie zamieszkał w Warszawie. W 1934 został honorowym członkiem Polskiej Akademii Literatury. Pod koniec życia dosięgła go choroba psychiczna i ślepota. Otrzymał dożywotnią rentę i mieszkał w Hotelu Europejskim, z którego wyrzucono go na początku wojny. Trafił do szpitala, gdzie zmarł, opuszczony i zapomniany. Był autorem zmysłowych erotyków, liryków wysławiających piękno przyrody tatrzańskiej, nowel pisanych gwarą góralską Na skalnym Podhalu, powieści Legenda Tatr (1912) oraz dramatów, np. Zawisza Czarny (1901), Judasz (1917).