Nałkowska Zofia

Powieściopisarka, autorka opowiadań i dramatów, publicystka. Debiutowała wierszem Pamiętam(1898), opublikowanym w „Przeglądzie Tygodniowym”. Pierwsze powieści, np. Kobiety (1906), Książę (1907), Narcyza (1910), poruszały problematykę kobiecą i skupiały się na zagadnieniach osobowości. Z kolei utwory napisane po I wojnie światowej, np. Charaktery (1922), Romans Teresy Hennert (1924), Niedobra miłość (1928) i najbardziej znana powieść Granica (1935), dotyczyły stosunków społecznych i politycznych, kontaktów międzyludzkich. Pisarka była osobą zaangażowaną społecznie, działała w organizacjach na rzecz kobiet i literatów. W Warszawie prowadziła salon literacki, promowała młodych pisarzy, m.in. Brunona Schulza. Lata wojny spędziła w Warszawie, aktywnie uczestnicząc w konspiracyjnym życiu literackim. Po wojnie pracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. Efektem pracy w Komisji stały się Medaliony (1946) – zbiór opowiadań o losach ludzi dotkniętych okrucieństwem wojny. W powojennej Polsce zaangażowała się w działalność polityczną. Dwukrotnie była posłanką do Sejmu. Pośmiertnie opublikowano jej .