Miciński Tadeusz

Poeta, dramaturg, powieściopisarz i publicysta tworzący w okresie Młodej Polski. Studiował historię w Krakowie i filozofię w Lipsku. Poznał Stanisława Przybyszewskiego i zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. Współpracował z wieloma gazetami. Był korespondentem wojennym podczas wojny bałkańskiej. Wiele podróżował. Lata 1915-18 spędził w Moskwie, Piotrogrodzie i na Białorusi. Został zabity w drodze powrotnej do kraju. Debiutował poematem Łazarz (1896), który ukazał się w „Ateneum”. Początkowo tworzył nastrojowe utwory liryczne, z czasem zaczęły się w nich pojawiać elementy symboliczne oraz wątki marzenia sennego. Chętnie posługiwał się alegorią. W twórczości dramatycznej łączył odmienne kategorie: tragizm i groteskę, realizm i fantastykę. Dążył do ekspresjonistycznego wyrażenia treści. W jego dorobku znajdują się m.in. wiersze W mroku gwiazd (1902), dramat Kniaź Potiomkin (1906), powieści Nietota (1910), Xiądz Faust (1913), Wita (1924). Twórczość Micińskiego wyrażała przekonanie, że literatura polska ma do spełnienia ideową misję moralnej odbudowy społeczeństwa. Świat pojmował w duchu manicheizmu jako arenę walki dobra ze złem.