Krasiński Zygmunt

Poeta i dramatopisarz romantyzmu, zaliczany – obok Mickiewicza i Słowackiego – do trójcy wieszczów. Był synem blisko związanego z Napoleonem arystokraty, który po klęsce cesarza przyjął służalczą postawę wobec caratu. Matka Zygmunta zmarła, gdy chłopiec miał10 lat, a ojciec wywierał na syna ogromny wpływ. Zgodnie z jego wolą Zygmunt studiował prawo i administrację, ale przerwał naukę,gdy ojciec zabronił mu udziału w patriotycznej manifestacji, przez co popadł w konflikt z kolegami. Wyjechał za granicę, gdzie się kształcił i poznał Mickiewicza, Norwida, Słowackiego. Ojciec zabronił mu walczyć w powstaniu listopadowym, a on mu uległ, a potem głęboko to przeżywał. Nie spełnił oczekiwań ojca, który chciał dla niego kariery w państwie cara. Gdy zaczęły się kłopoty ze zdrowiem (m.in. choroba oczu), podróżował po europejskich uzdrowiskach. Poeta, pozostający pod wpływem mesjanizmu, w wydanej bezimiennie w Paryżu Nie-Boskiej komedii (1835) dowodził, że ratunkiem dla Polski nie są ani konserwatywni arystokraci, ani destrukcyjni rewolucjoniści. Do jego najważniejszych dzieł należy również Irydion (1836), którego akcja rozgrywa się u schyłku Imperium Rzymskiego, i Psalmy przyszłości (1845-48), które wywołały polemikę Juliusza Słowackiego.