Krasicki Ignacy

Poeta, powieściopisarz, publicysta. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli oświecenia. Pochodził z rodziny magnackiej, która przeznaczyła go do stanu kapłańskiego. Jako 16-latek wstąpił do seminarium w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1759. Studiował w Rzymie. Po powrocie związany z obozem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Redaktor „Monitora”, uczestnik obiadów czwartkowych. Od 1766 był biskupem warmińskim, otrzymał tytuł książęcy i spore dochody. Kiedy Prusy przejęły Warmię, odebrano mu dobra i wyznaczono pensję, co wpędziło lubiącego wystawne życie biskupa w kłopoty materialne. W 1795 został arcybiskupem gnieźnieńskim. Jeden z najpłodniejszych twórców oświecenia, sięgał po różne gatunki literackie – napisał m.in. encyklopedię Zbiór potrzebniejszych wiadomości, pierwszą powieść edukacyjną Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), epopeję Wojna chocimska i dziewięć komedii. Najbardziej cenione są jego Satyry (1779), Bajki i przypowieści (1779), Bajki nowe (1802) i poematy heroikomiczne: Myszeida (1775), Monachomachia (1778), Antymonachomachia (1780). Krasicki ostrze satyry kierował przeciw ludzkim przywarom, przejawom sarmatyzmu, zepsuciu obyczajów (nie oszczędzając Kościoła, wytykając wady mnichów i piętnując sprzedaż odpustów).