Grzegorz Mendel analizując wyniki swoich doświadczeń prowadzonych nad krzyżowaniem grochu siewnego, odkrył reguły przekazywania cech dziedzicznych. Stanowią one podstawowe prawa dziedziczenia.
Doświadczenia wykonywane przez Mendla polegały na krzyżowaniu ze sobą odmian grochu o ustalonych, charakterystycznych cechach, tzw. czystych linii, czyli takich, których osobniki w kolejnych pokoleniach obdarzone są tą samą cechą (zatem były to homozygoty pod względem tej cechy).
Ogółem Mendel w doświadczeniach użył 14 odmian grochu siewnego, krzyżując ze sobą odmiany o przeciwstawnych cechach:
– rośliny wysokie i rośliny karłowate;
– rośliny o kwiatach rozmieszczonych wzdłuż łodygi i o kwiatach zebranych w jej górnej części;
– rośliny o strąkach zielonych i żółtych;
– rośliny o strąkach spłaszczonych oraz rośliny o strąkach zwężonych między nasionami;
– o kwiatach czerwonych i białych;
– nasionach o barwie żółtej i zielonej;
– nasionach gładkich i pomarszczonych.
Wybór przez Mendla grochu siewnego na roślinę doświadczalną uwarunkowany był zarówno dużą ilością odmian, jaki samopylnością tej rośliny.