Kasprowicz Jan

Poeta, dramaturg, tłumacz, krytyk literacki, który tworzył w okresie Młodej Polski. Urodzony na Kujawach jako syn chłopa-analfabety, tylko dzięki aspiracjom matki i wsparciu nauczyciela mógł się kształcić. Maturę zdał w 1884 w Poznaniu. Kilka miesięcy studiował w Lipsku, gdzie związał się z kręgiem młodzieży socjalistycznej, potem przeniósł się na studia do Wrocławia, które ukończył w 1888. W 1887 był dwukrotnie aresztowany i skazany na pół roku więzienia za działalność socjalistyczną. W 1904 zrobił doktorat na Uniwersytecie Lwowskim, a pięć lat później objął katedrę komparatystyki literackiej. W czasie I wojny światowej zmienił poglądy polityczne i związał się z Narodową Demokracją. W 1920 uczestniczył w akcji plebiscytowej na rzecz polskości Warmii i Mazur. Kasprowicz debiutował podczas studiów na łamach prasy socjalistycznej. W 1888 wydał Poezje, zawierające m.in. naturalistyczne sonety Z chałupy. W Krzaku dzikiej róży (1898) są widoczne inne, charakterystyczne dla modernizmu elementy– symbolizm i impresjonizm. W Hymnach ginącemu światu (1902) pojawia się tematyka metafizyczna i elementy katastrofizmu. Ostatni etap twórczości, czyli Księga ubogich (1916), to pogodzenie się poety z Bogiem i światem.