Chrześcijaństwo początkowo rozszerzało się głównie we wschodniej części imperium rzymskiego. Niezwykle szybko jednak zdobyło ono wyznawców w innych częściach cesarstwa rzymskiego (w latach 50. I wieku istniała już liczna gmina chrześcijańska w Rzymie).
W II wieku chrześcijaństwo zaczęło rozwijać się w Galii i Hiszpanii, zaś w III wieku w Brytanii. Chrześcijanie spotkali się z niechęcią i wrogością władz rzymskich i społeczeństwa imperium z kilku względów:
a) religia chrześcijańska nie zgadzała się na współistnienie z innymi wyznaniami, co budziło sprzeciw wyznawców wielobóstwa;
b) chrześcijanie odmawiali oddawania czci bogom państwowym oraz osobie cesarza, co traktowane było jako wrogie działania wobec państwa;
c) wszystkim aktom życia społecznego w starożytności towarzyszyły ceremonie religijne, chrześcijanie, odmawiając udziału w tych uroczystościach, wycofywali się z życia społecznego, co powodowało powstanie licznych plotek i domysłów na temat ich wierzeń i kultu.
Do połowy III wieku cesarze rzymscy nie wydawali jednak aktów prawnych skierowanych przeciwko chrześcijanom. Prześladowania, do których dochodziło w I i II wieku, miały charakter lokalny i sporadyczny. Do najbardziej znanych należą prześladowania za czasów panowania cesarza Nerona, który obwinił wyznawców tej religii o spowodowanie wielkiego pożaru Rzymu w 64 roku.
Wielkie prześladowania chrześcijan rozpoczęto w połowie III wieku. Na przełomie 249 i 250 roku cesarz Decjusz wydał prawo nakazujące powszechne karanie chrześcijan. Ostatnie edykty nakazujące prześladowania chrześcijan wydano w 303 i 304 roku.
W 311 roku cesarz Galeriusz wydał edykt tolerancyjny dla chrześcijan. Postanowienia tego edyktu zostały potwierdzone przez cesarzy: Konstantyna, rządzącego na zachodzie, i Licyniusza, panującego we wschodniej części imperium, podczas ich spotkania w 313 roku w Mediolanie. Chrześcijaństwo uzyskało równouprawnienie z innymi religiami imperium rzymskiego. Starą religię rzymską próbował odrodzić cesarz Julian, zwany Apostatą (361-363). Kolejni cesarze popierali już całkowicie religię chrześcijańską. W 381 roku zapanowania cesarzy Gracjanusa i Teodozjusza chrześcijaństwo zostało uznane za oficjalną religię państwa. Wszyscy poganie oraz heretycy zostali usunięci ze stanowisk państwowych.