homerycki/homeryczny śmiech
‘niepohamowany, głośny, szczery, serdeczny śmiech’; wyr. rzecz., liter. Homer wspomina o „nieugaszonym śmiechu” bogów („Iliada”) i zalotników Penelopy („Odyseja”).
komuś nie jest do śmiechu
‘komuś jest smutno, trudno mu się w danej sytuacji śmiać’; zwrot; Miało być wesoło, a Sylwii wcale nie było do śmiechu. – „Victor J”.
pęknąć/pękać ze śmiechu
‘śmiać się intensywnie, gwałtownie, bardzo głośno i długo’; zwrot; Spojrzałam na chodnik, a po drugiej stronie ulicy stała grupka chłopców z naszej szkoły. Pękali ze śmiechu. – „13”; (…) w myślach pęka ze śmiechu, że ktoś daje się nabierać na to, co on wymyśla na poczekaniu. – „Victor J”.
pokładać się ze śmiechu
‘śmiać się intensywnie, niepohamowanie’; zwrot; Gdy ojciec lub stryj mówili nowe dowcipy, a matka i goście pokładali się ze śmiechu, patrzył na śmiejących się, jakby odczuwał litość nad stanem ich umysłu. – J. Szaniawski.
salwy śmiechu
‘jednoczesny śmiech wielu osób, wiele śmiechów naraz’; wyr. rzecz., wojs.; Rozległy się salwy śmiechu i rzęsiste brawa. – „Angora”.
śmiechu warte
‘mało warte, mało ważne, niepoważne’; wyr. określ.; Przeciwdziałanie KFOP-u było śmiechu warte. – W. Łysiak.
wybuchać śmiechem
‘gwałtownie, nagle zacząć się śmiać’; zwrot; (…) inni bowiem zaczęli go podejrzewać o głuptactwo, ponieważ co jakiś czas wybuchał śmiechem bez żadnej wiadomej przyczyny. – S. Lem.
Materiał opracowany przez eksperta