Ceremonia weselna składnikiem obyczajowości polskiej wsi

W Chłopach Władysława Stanisława Reymonta opisane zostało wesele najbogatszego gospodarza we wsi, wdowca, Macieja Boryny i jego narzeczonej Jagny. Chłopska epopeja utrwaliła całą paletę obyczajów, takich jak przyśpiewki,błogosławieństwo, tańce czy oczepiny panny młodej. Okazją do opisu weselnych obyczajów stało się także wesele w zaścianku Bohatyrowiczów w Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej. Na współczesnej polskiej wsi często wcielana jest w życie zasada „zastaw się a postaw się”. W opowiadaniu Marii Dąbrowskiej Na wsi wesele opisano między innymi przygotowania do wielkiego wesela szesnastoletniej panny z miejscowym kawalerem i towarzyszące ceremonii zwyczaje. Nie do pomyślenia jest, by wesele było skromne lub by panna wychodziła za mąż ciężarna (o co jest podejrzewana ze względu na młody wiek). Na wsi zwyczajnie wypada iść za mąż młodo, nie wypada nie iść – w Konopielce Edwarda Redlińskiego czytamy, jak to rodzina Kaziuka dziwi się niezamężnej, młodej, wykształconej kobiecie – „uczycielce”, która pracuje i mieszka z dala od rodziców, próbuje osiągnąć coś w życiu, utrzymuje przypadkowe stosunki seksualne i nie rodzi dzieci.