Od II wieku p.n.e. republika rzymska przeżywała kryzys, który doprowadził do jej upadku i powstania cesarstwa w Rzymie. Wydarzeniami, które świadczyły o kryzysie ustroju republikańskiego w Rzymie, były gwałtowne konflikty społeczne (walki pomiędzy zwolennikami reform – popularami – a konserwatystami– optymatami, powstania niewolników) oraz rywalizacja pomiędzy politykami o wpływy i władzę, która to rywalizacja przekształciła się w wojny domowe.
W wyniku I wojny domowej dyktaturę w latach 82-79 p.n.e. objął Sulla. W 60 roku p.n.e. trójka polityków– Pompejusz, Gajusz Juliusz Cezar i Krassus – zawarli porozumienie, zwane pierwszym triumwiratem, na mocy którego ustalili, iż nic nie może się stać w państwie bez ich zgody. Po śmierci Krassusa i zwycięstwie nad Pompejuszem w II wojnie domowej (49-45 p.n.e.) jedynym władcą państwa rzymskiego z tytułem dożywotniego dyktatora został Gajusz Juliusz Cezar. W 44 roku p.n.e. został on jednak zamordowany w senacie przez grupę spiskowców wywodzących się spośród senatorów chcących chronić republikę przed jednowładztwem. Po śmieci Cezara wybuchły walki o władzę w państwie. Ostatnim aktem tych walk była bitwa u przylądka Akcjum w 31 roku p.n.e., w której wojska Gajusza Oktawiusza (Augusta) pokonały armię Marka Antoniusza. Data ta uznawana jest przez część historyków za koniec republiki rzymskiej i początek cesarstwa.
Bitwa pod Akcjum, Lorenzo A. Castro.