Tkanka kostna zawiera w jamkach kostnych komórki kostne (osteocyty). Posiadają one liczne, cienkie wypustki, umożliwiające kontakt między sąsiednimi komórkami. Substancja międzykomórkowa zawiera włókna kolagenowe tworzące blaszki kostne oraz substancję organiczną (osseomukoid) i jest silnie wysycona solami mineralnymi (głównie fosforanu wapnia, w mniejszym stopniu węglanu wapnia i fosforanu magnezu).
Tkanka kostna posiada duże zdolności regeneracyjne umożliwiające usuwanie uszkodzeń (np. zrastanie się złamań) dzięki obecności komórek kościotwórczych (osteoblastów) i komórek kościogubnych (osteoklastów). Tkanka kostna jest ukrwiona i unerwiona. Stanowi magazyn jonów (głównie wapniowych i fosforanowych) dla organizmu.
Wyróżnia się dwa rodzaje tkanek kostnych:
– Tkanka kostna zbita składa się z tzw. osteonów – podstawowych jednostek strukturalnych i funkcjonalnych tkanki. W znajdującym się w centrum osteonu kanale Haversa przebiegają naczynia krwionośne, którymi dostarczane są substancje odżywcze i budulcowe komórkom kostnym. Wokół kanałów koncentrycznie ułożone są blaszki kostne i osteocyty, tworzące zwarty układ. Tkanka kostna zbita, o dużej odporności, występuje w trzonach kości długich i w czaszce.
– Tkanka kostna gąbczasta składa się z blaszek kostnych ułożonych w beleczki kostne, które tworzą mocną ażurową konstrukcję, wypełnioną przez czerwony szpik kostny. Występuje głównie w nasadach kości długich.