Glin w temperaturze pokojowej nie reaguje z tlenem, dopiero ogrzany do wysokiej temperatury spala się, tworząc tlenek glinu.
Glin reaguje z rozcieńczonym kwasem solnym i kwasem siarkowym(VI).
Z rozcieńczonym kwasem azotowym(V) tworzy:
Pod wpływem stężonych kwasów ulega pasywacji, czyli pokrywa się warstewką tlenku glinu.
Pasywacja to zjawisko polegające na pokrywaniu się metali cienką warstwą ich związków (głównie tlenków), pod wpływem działania różnych substancji będących utleniaczami (np. tlen z powietrza).
Glin reaguje z zasadą sodową (stężony gorący roztwór), tworząc m.in. wodór:
Tlenek glinu, jak i wodorotlenek glinu, posiadają właściwości amfoteryczne.
a) tlenek glinu reaguje zarówno z kwasem, jak i z zasadą:
b) wodorotlenek glinu roztwarza się zarówno w kwasie, jak i zasadzie:
Zakładając, że reakcja prowadzona jest w środowisku wodnym, ilość użytego NaOH wpływa na otrzymany produkt (przy nadmiarze tworzy się Na3[Al(OH)6]).
Należy pamiętać, że tzw. gliniany tworzą się jako produkty odwodnienia (prażenia) hydroksokompleksów lub jeśli powyższe reakcje zachodzą w środowisku bezwodnym.
Glin należy do silnych reduktorów. W wysokich temperaturach wydziela metale z ich tlenków. Proces ten nosi nazwę aluminotermii.
W procesie aluminotermii glin pełni funkcję reduktora. Aluminotermia jest ważną metodą przemysłową pozwalającą na otrzymywanie metali. Mieszanina glinu i tlenku danego metalu, zwana mieszaniną termitową, jest ogrzewana do bardzo wysokiej temperatury, w której następuje redukcja metalu i utlenienie glinu, w wyniku czego powstaje metal i tlenek glinu.