Podjęcie decyzji równej samobójstwu

Literatura przedstawia też szereg bohaterów, którzy samobójcami sensu stricte nie są, ale niejako sami na siebie wydają wyrok śmierci. Wolą żyć, ale tak organizują swe życie, jak gdyby świadomie z tego daru zrezygnowali, igrają ze śmiercią, dopuszczają jej wybór, jeśli tego wymagać będą okoliczności. Np. tytułowy bohater średniowiecznej Pieśni o Rolandzie niejako wydaje wyrok na siebie i swoich współtowarzyszy, rezygnując z wezwania pomocy i stając do walki przeciw nierównym siłom wroga. Dla Rolanda ważniejsza jest wierność i rycerski honor niż życie i szczęście własne, przyjaciół, podległych żołnierzy. Oczywiście w swoim mniemaniu pobożny Roland nie jest zapewne samobójcą (wszak samobójstwo jest śmiertelnym grzechem), lecz obrońcą honoru, króla i ojczyzny.
Pewne podobieństwo można znaleźć pomiędzy Rolandem a tytułowym bohaterem powieści Henryka Sienkiewicza Pan Wołodyjowski. Ten wprawdzie nie odrzuca pomocy innych, ale składa fatalną dla siebie w skutkach przysięgę: ślubuje, że woli legnąć pod gruzami Kamieńca Podolskiego niż poddać twierdzę Turkom. I kiedy okoliczności przybierają niekorzystny obrót, nie cofa się przed śmiercią, lecz wraz z przyjacielem Ketlingiem wysadza twierdzę pełną wrogów i sam ginie pod jej gruzami. Rezygnuje tym samym z życia, z miłości (czekana niego kochająca żona Baśka), ale dotrzymuje przyrzeczenia, ocala rycerski honor i mści się na wrogach. Tak jak Roland, woli honor niż życie.
Podobnie postępuje bohater Mickiewiczowskiej Reduty Ordona w wierszu opowiadającym o oblężeniu reduty przez Moskali w czasie powstania listopadowego. Mickiewicz stworzył słynną legendę niemającą pokrycia z historyczną rzeczywistością – prawdziwy Ordon przeżył, ten z utworu wieszcza poległ– poeta stworzył mit, który okazał się silniejszy od historii.