Bohaterka dramatu Sofoklesa – starożytna buntowniczka

Antygona z tragedii Sofoklesa buntuje się przeciwko wszechwładzy króla Teb– Kreona, a zarazem swego stryja – surowego despoty. Kreon zakazuje grzebania zwłok jednego z braci Antygony – Polinika, uznaje bowiem zmarłego w bratobójczej walce Polinejkesa za zdrajcę niegodnego pogrzebu. Drugi z braci, Eteokles, ma zostać pochowany z wszelkimi honorami. Ich siostra nie zgadza się z decyzją króla, uważając, że prawo ludzkie nie może przeciwstawiać się boskiemu nakazowi grzebania zwłok. Sama, pozbawiona pomocy swej lękliwej, pokornej siostry Ismeny, usiłuje pochować zwłoki Polinika i, przyłapana, zostaje surowo osądzona: skazana na śmierć głodową. W zamurowanej piwnicy popełnia samobójstwo, dając tym samym powód do samobójstwa swemu ukochanemu – synowi Kreona, Hajmonowi. Kreon, reprezentujący surowość i autorytet władzy, pozostaje sam (i to on, zdaniem niektórych badaczy, jest postacią naprawdę tragiczną w dramacie, nie Antygona). W innych wersjach mitu Antygona udaje się ze ślepym ojcem Edypem na wygnanie.