Podróże są specjalnością romantyków. Niekiedy odbywają je przymusowo, jako emigranci, czasem zesłańcy. Np. Adam Mickiewicz za działalność konspiracyjną został skazany na wyjazd do guberni w głąb Rosji – do Petersburga, a potem Odessy. Z Odessy wieszcz odbył podróż na Krym i tam powstał słynny cykl Sonetów krymskich – między innymi Stepy Akermańskie, w których step zostaje porównany do oceanu:
Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.
Zwróćmy uwagę na konsekwencję tej metafory: step jest oceanem, wóz łódką,a krzaki burzanu – wyspami czy rafami koralowymi. W wierszu ujawnia się typowa dla romantyków fascynacja egzotyką: „to błyszczy Dniestr, to wzeszła lampa Akermanu” (podobnie w utworach Widok gór ze stepów Kozłowa czy Bakczysaraj w nocy). To w tym sonecie padają również znamienne słowa:
Stójmy! – jak cicho! – słyszę ciągnące żurawie,
Których by nie dościgły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,
Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy! Tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. – Jedźmy, nikt nie woła!.
(Adam Mickiewicz, Stepy Akermańskie)
Świadczą one o tym, że wygnaniec patriota w każdym miejscu odnajduje ślad ojczyzny (słyszy głos z Litwy).Podobnie traktuje swą tułaczkę podmiot liryczny w wierszu Słowackiego Hymn – bociany widziane przez niego ze statku w okolicach Aleksandrii przypominają mu polskie ptaki i polskie ugory... Z kolei zwiedzanie grobu Agamemnona skłania mówiącego w wierszu (Grób Agamemnona Juliusza Słowackiego) do refleksji na temat Polaków i Polski.