Pierwsze informacje o plemionach izraelskich, które jako koczownicze wędrowały po terenach Bliskiego Wschodu, pochodzą z połowy II tysiąclecia p.n.e. Jedna z tych grup zawędrowała zapewne w XIV wieku p.n.e. do Egiptu.
Państwo palestyńskie powstało w XIII wieku p.n.e. na skutek podboju terenów Kannaanu przez 12 plemion izraelskich pod wodzą Mojżesza. Na skutek zagrożenia zewnętrznego ze strony wrogich plemion około 1020 roku p.n.e. doszło do powstania królestwa palestyńskiego. Największymi królami Izraela byli: Saul, Dawid i Salomon rządzący Palestyną w X wieku p.n.e. Po śmierci Salomona jedno państwo izraelskie podzieliło się na dwa królestwa: izraelskie oraz judzkie.
Izraelici byli monoteistami, tzn. wierzyli w jednego boga Jahwe. Jest to zjawisko wyjątkowe, albowiem wszystkie ludy okoliczne żyjące w starożytności na Bliskim Wschodzie wierzyły w wielu bogów. Izraelici wierzyli, że Jahwe wybrał ich spośród wszystkich narodów i zawarł z nimi przymierze.