Scenariusze do programu adaptacyjnego w przedszkolu

Scenariusz nr 1

Cele kierunkowe:
- kształcenie umiejętności nawiązywania kontaktów
- integracja dzieci i rodziców
- wyrabianie u dzieci nawyków kolejnego wypowiadania się
- zmniejszanie napięcia mięśniowego

Cele szczegółowe:
Dziecko:
- wypowiada swoje imię
- potrafi rzucić piłką do kolegi
- potrafi przywitać - połączyć palce lewej i prawej dłoni
- wypowiada słowo ? dzień dobry?
- maluje paluszkami
- wypowiada się na temat rysunku

Rodzice:
- aktywnie uczestniczą w zajęciu
- nawiązują więzi z dziećmi i innymi rodzicami

Przebieg:

1. Powitanie wierszem ? wszyscy stoją w kręgu i trzymają się za ręce, witają się wierszem
Jeden, dwa, trzy, zaczynamy,
do wspólnej zabawy wszystkich zapraszamy.

2. Poznajemy się.
Dzieci i rodzice siedzą na dywanie. Nauczycielka, trzyma w rękach piłkę, wypowiada swoje imię, po czym rzuca piłkę do wybranego dziecka lub rodzica. Dziecko lub rodzic który otrzymał piłkę, wypowiada swoje imię, tak długo, aż wszyscy się przedstawią.

3. Ćwiczenia paluszków.
Dzieci i rodzice siedzą na dywanie. Nauczycielka proponuje, aby dzieci i rodzice przywitali się paluszkami najpierw swoje prawej i lewej ( nazywając wspólnie paluszki), następnie paluszki mówią ? Dzień dobry? i witają się całe dłonie, witają się paluszki dzieci i rodziców siedzących obok.

4. Malowanie dziesięcioma palcami.
Nauczyciel objaśnia na czym polega malowani tą metodą:
? W miseczce znajdują się farby w sześciu kolorach: czerwonym, zielonym, niebieskim, żółtym, brązowym, czarnym. Będziemy wspólnie z rodzicami malować paluszkami. Możecie malować wszystko co chcecie. Po skończonym malowaniu dzieci opowiadają co namalowały i wspólnie z rodzicami zawieszają prace.

5. Ćwiczenie relaksacyjne ? kołysanka?
Dzieci z rodzicami siadają w rozkroku, kołyszą się słuchają kołysanki.

Scenariusz nr 2.

Cele kierunkowe;
- utrwalanie więzi grupowej,
- nauka współdziałania
- kształcenie poczucia bezpieczeństwa w grupie,
- zmniejszanie napięcia mięśniowego.

Cele szczegółowe:
Dziecko:
- potrafi powtórzyć słowa wierszyka na powitanie,
- zna imiona kolegów,
- nazywa swoje paluszki,
- wie jak malować paluszkami,
- potrafi wykonać ćwiczenia,
- potrafi się zrelaksować.

Rodzice:
- współdziałają z dzieckiem,
- aktywnie uczestniczą w zabawach i ćwiczeniach.

Przebieg:

1.Powitanie wierszem z poprzedniego zajęcia.

2.Utrwalanie imion.
Dzieci i rodzice siedzą w kręgu i podając sobie jabłko wypowiadają swoje imię ? raz w prawą stronę, następnie w lewą. Nauczycielka lub rodzic wypowiada słowa ? podaje jabłko ( imię dziecka).

3. Ćwiczenia paluszków ? wiersz ? Tomcio Paluch?

? Tomcio Paluch?- wszystkie palce zwinięte w pieść
Tomcio Paluch tańczy sam- wyprostowanie kciuka,
Ram pam pam,ram pam pam ? zginanie i prostowanie kciuka
Teraz przyszedł tancerz inny ? wyprostowanie palca wskazującego
Też w tańczeniu bardzo zwinny ? wymachiwanie palcem wskazującym
I środkowy- wyprostowanie środkowego
Już do tańca jest gotowy ? wymachiwanie palcem środkowym
Teraz serdeczny chce tańczyć troszeczkę ? wymachiwanie serdecznym
Ja też, ja tez mały woła- wymachiwanie małym
I tańczą wszystkie dookoła- krążenie cała dłonią
4. Słuchanie muzyki - utworu muzycznego.

5. Malowanie dziesięcioma palcami.
Dzieci opowiadają o swoich skojarzeniach podczas słuchania muzyki i próbują wspólnie z rodzicami to namalować. Omówienie prac i zorganizowanie wystawy.

6. Relaksacja.
Dzieci i rodzice leż na dywanie i słuchają muzyki relaksacyjnej. Dzięki sugestiom nauczyciela wcielają się w postać Tomcia Palucha zmęczonego tańcem.
Tomcio paluch leży spokojnie, ma zamknięte oczy, słucha muzyki i myśli sobie;
? moja nóżka jest ciężka, jakby była z drewna, lewa nóżka też jest ciężka, nie mogę jej podnieść, zrobiła się taka leniwa. Ułożę sobie moje nóżki wygodnie, niech poleżą sobie spokojnie i odpoczną. Moja prawa rączka jest zmęczona i lewa też jest zmęczona, położę je wygodnie wzdłuż swojego ciała, niech sobie leżą i odpoczywają swobodnie?. Rączki i nóżki leżą spokojnie, nie ruszają się, jest im dobrze, cieplutko, odpoczywają. Tomcio Paluch teraz myśli o swojej główce, układa ją sobie wygodnie i słucha melodii. Jest mu bardzo przyjemnie, cieplutko. Jest spokojny i bezpieczny.

Scenariusz nr 3.

Cele kierunkowe:
- kształcenie poczucia przynależności do grupy,
- budowanie pozytywnych relacji w kontaktach z drugim człowiekiem
- rozluźnienie i wyciszenie napięć.

Cele szczegółowe;
Dziecko:
- zna wierszyk na powitanie,
- powtarza słowa piosenki,
- ćwiczy w parach z rodzicami lub innymi dziećmi
- potrafi zatańczyć do muzyki,
- dorysowuje przy pomocy rodzica swoją dłoń
- potrafi dorysować swoje skojarzenia
-potrafi się zrelaksować.

Rodzice:
- współdziałają z dzieckiem i innymi dziećmi,
- współpracują z innymi rodzicami,
- są aktywnymi uczestnikami.

Przebieg:

1.Powitanie wierszem.

2. Wspólne śpiewanie piosenki ? Dwa malutkie misie?- dzieci dobierają się parami i tańczą i naśladują misie i śpiewają
Dwa malutkie misie ? taniec w Kołeczko
Chcą zatańczyć dzisiaj,
Hopsa, hopsa, dana dana, - 2razy podskoki,2 razy przytupniecie
Tańczą misie już od rana z rodziną misiów ? unoszenie rak w górę, obroty dookoła
Tańczy cały las.
3. Zabawy w parach.
- misie siedzą w parach obok siebie i kołyszą się w rytm muzyki,
- misie siedzą naprzeciw siebie i pochylają się na przemian- do przodu, do tyłu
- misie, siedzą naprzeciw siebie i trzymając się za ręce próbują wstać i siadać.
Rodzice dmuchają balony.
4. Misie i balony ? każde dziecko ma przed sobą nadmuchany balonik. Dzieci dmuchają tak, aby przesuwał się do przodu.

5. Misie tańczą z rodzicami i balonami ? taniec twórczy.

6. W co zaczarujesz swoja dłoń? ? odrysowywanie dłoni na kartce( dziecko i rodzic), rodzice wycinają dłonie, a następnie przykleja z dziećmi na kartkę. Wspólnie starają się zmienić dłonie w zamki, zwierzęta, teatrzyki itp.

7. Relaksacja wg treningu autogennego Schulza ( w wersji A. Polender)
- dzieci leżą na dywanie obok siedzą rodzice, nauczycielka opowiada ?
? Każdy z was jest teraz misiem, który odpoczywa, bo zmęczył się tańcem. Mis ma teraz ciężka głowę, której nie da się podnieść. Leży sobie spokojnie, wygodnie na kocyku. Lewa nóżka jest ciężka i prawa nóżka jest ciężka, bo się zmęczyły tańcem. Prawa rączka też jest bardzo zmęczona i lewa rączka jest leniwa, nie mogą jej podnieść. Jest tak cieplutko, milutko i przyjemnie. Jestem spokojny, bezpieczny, zasypiam?.

8. To my ? odbijanie reki dziecka, rodzica i nauczycielki na dużym arkuszu papieru.