Przedstaw Jana Andrzeja Morsztyna jako polskiego marinistę.

Jan Andrzej Morsztyn był to poeta – dworzanin, reprezentował polską poezję barokową. Tworzył na wzór włoskiego Marina. Była to poezja kunsztowna, ozdobna, pełna rozmaitych chwytów i zabiegów poetyckich, nagromadzonych kontrastów i porównań. Niekiedy o poezji Morsztyna mówiono, że jest błahej treści w wyszukanej formie. Tematami jego utworów jest życie dworskie: miłość, flirt, „gra miłosna”. Morsztyn jest mistrzem maniery barokowej, używa często kontrastu i paradoksu.
Kontrast – poeci baroku lubili jaskrawe przeciwstawienia – biel – czerń, miłość – śmierć, itp.
Paradoks – sformułowanie zaskakujące swoją treścią, na pozór bez sensu, sprzeczne z logiką, lecz po przemyśleniu ujawniające nieoczekiwaną prawdę.

Np. w sonecie „Do trupa” poeta wskazuje na podobieństwo między człowiekiem zakochanym a trupem i właśnie tu używa paradoksu. Morsztyn oprócz podobieństw wykazuje też różnice. I oto nie tylko pomysł wydaje się zaskakujący, ale fakt, że poeta udowadnia to, a także wysuwa myśli, że trup jest szczęśliwszy, ponieważ człowiek zakochany nie jest w stanie przerwać swych cierpień.
Następnym dziełem, które jest typowym utworem baroku jest wiersz „Niestatek”. Morsztyn sięga tu szczytu swoich poetyckich możliwości, by wykazać absurd „stateczności” kobiet. Zasadą konstrukcyjną utworu jest anafora – czyli wielokrotne powtórzenie tego samego zwrotu na początku kolejnych wersów. Używa tu także kontrastów i oksymoronów ( prostych paradoksów – gorący mróz ).