Juliusz Słowacki "Testament mój".

Dokonaj analizy wiersza Juliusza Słowackiego „Testament mój”. Zwróć uwagę na osobisty i uniwersalny wydźwięk przesłania poety, a także motywy „non omnis moriar” i tyrtejskie.

Wiersz „Testament mój” powstał w 1840r. w Paryżu, jest przykładem liryki bezpośredniej Podmiot liryczny można utożsamić z samym poetą, który dokonuje podsumowania swojego życia i twórczości artystycznej. Wiersz skierowany jest przede wszystkim do jego przyjaciół i innych artystów romantyków. Majątek, który pozostawił po sobie Słowacki, to nie pieniądze i
kosztowności, lecz testament poetycki, który prezentuje zbiór myśli, uczuć i dorobek twórczy poety.

Mimo, że za życia był wielkim poetą, to jednak zawsze tworzył w cieniu Adama Mickiewicza. Czuje się przez to niedoceniany i uskarża się na drogę bez świata oklasków, wspomina, że odejdzie cicho, a jego imię przeminie szybko jak błyskawica, tym bardziej, że jedyne, co po sobie pozostawił to jego poezja. Jako, że sam pisał utwory opisujące bohaterskie czyny los innych patriotów nie jest mu obojętny. Wiersz pełen jest elementów nawiązujących do biografii Juliusza Słowackiego, na przykład tęsknota za matką, gdy został na obczyźnie.

Artysta próbuje także, natchnąć duchem patriotyzmu kolejne pokolenia, jest to uniwersalne przesłanie Juliusza S. do młodych ludzi, którzy mają szanse na stanie się obrońcami i wybawcami swojej ojczyzny: „Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei…”

W większości zwrotek Słowa poety przepełnione są jednak goryczą i pogodzeniem się z brakiem zrozumienia. Wyjaśnia, iż zawsze pragnął dobra ojczyzny. Wiernie służył narodowi i ludziom, mimo poczucia osamotnienia. Dotkliwie odczuwa swoją samotność i niezrozumienie jego poezji przez współczesnych ludzi, a nawet rodaków. Mimo tego rezygnuje laurów i pragnie odejść po cichu i skromnie. Uważa siebie jako sternika okrętu walczącej ojczyzny i gotów jest zginać razem z nią.

Ogromnie cenił swoich przyjaciół, i tych, którzy doceniali jego twórczość. Jedynym bezpośrednim przesłaniem jest to, aby nie bliscy nie opłakiwali jego śmierci i prośba o to, żeby jego ciało zostało spalone w aloesie i oddane matce.

W ostatniej zwrotce autor wspomina o swojej twórczości, która nie umrze razem z nim („Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna”) ale dzięki swojej wielkiej mocy będzie ze zwykłych ludzi tworzyć walecznych bohaterów – aniołów. Tym samym wieży, że jego dzieła w końcu zostaną przeczytane, trafią do ludzi, a głoszone przez niego poglądy i idee przetrwają i napotkają nowych zwolenników.

Poeta w wierszu łączy swoje osobiste przesłanie z walką narodowo - wyzwoleńczą. Ma świadomość, że jego dążenia i ideały zostaną w końcu właściwie odczytane staną się czynnikiem twórczym świadomości narodowej Polaków. Testament mój jest, więc, nie tylko podsumowaniem życia poety, ale także wezwaniem do zostawienia rozpaczy i bezradności i podjęcia ofiarnej walki, prowadzącej do odzyskania przez Polskę niepodległości.