"Woda i Ogień" - porównanie Cześnika i Rejenta.

Jednymi z głównych bohaterów komedii Aleksandra Fredry pt. „Zemsta" są Cześnik Raptusiewicz oraz Rejent Milczek. Cześnik wywodzi się ze starego rodu szlacheckiego. Rejent natomiast zajmuje niską pozycję w hierarchii urzędniczej– sporządza akty notarialne. Mieszka wraz z synem Wacławem, w połowie przedzielonego starym murem zamku.

Ogień i woda to dwa bardzo niebezpieczne dla człowieka żywioły. Nawet dzisiaj są one trudne do opanowania. W komedii Fredry ogniem zapewne jest Cześnik - Maciej Raptusiewicz, a wodą - Rejent Milczek. Ich nazwiska dobrze odzwierciedlają przeciwstawność ich charakterów.

Obydwu bohaterów różni zachowanie oraz postępowanie wobec siebie i innych. Potwierdza to syn Rejenta Wacław mówiąc:
- „Tych dwóch ludzi - ogień, woda”,
- „Chcieć ich zbliżyć” czasu szkoda”.

Cześnik jest bardzo gwałtowny i porywczy. Natomiast Rejent jest człowiekiem skrytym, potajemnie knującym intrygi, a jednocześnie posiadającym umiejętność słuchania innych.
Odzwierciedlają to następujące wypowiedzi głównych bohaterów:
-„Cześnik burda - ja spokojny”- taki osąd o swoim sąsiedzie i samym sobie wypowiada Rejent.
-„Cześnik wulkan- aż niemiło. Żebym krótko go nie trzymał, nie wiem, co by z światem było”- takimi słowami określa Cześnika Papkin.
-„Lecz co gorsza, że połowy
Drugiej zamku – czart dziedzicem,
Czy inaczej: Rejent Milczek;
Słodki, cichy, z kornym licem,
Ale z diabłem, z diabłem w duszy”- tak przedstawia sąsiada Cześnik.

Cześnik używa najczęściej krótkich, dosadnych zdań. Jego ulubionym powiedzonkiem jest „mocium panie”. Rejent swoją fałszywą pobożność podkreśla ulubionym zwrotem: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba". Do każdego zwraca się „serdeńko", niezależnie czy go szanuje, czy też nie.

Mimo, że główni bohaterowie komedii są bardzo różni to jednak wiele ich łączy. Obydwoje bowiem są wyrachowani, leniwi, egoistyczni w stosunku do innych, samolubni, przywiązani do swych majątków. Wspólną cechą zarówno Rejenta jak i Cześnika jest także pycha oraz fałszywa duma.

Przedstawione w tak wyrazisty sposób przez autora negatywne cechy głównych bohaterów nie powodują jednak, iż zasługują oni na całkowite potępienie. W pewnym stopniu mogą budzić nawet sympatie. Są bowiem bardzo autentyczni, a jak okazuje w końcowej części komedii skłonni do zgody. Tak więc końcowy wniosek jest bardzo optymistyczny: wygląda na to się, że nawet ogień z wodą można pogodzić.