Agresja i przemoc wśród młodzieży – próby znalezienia przyczyn zjawiska.

Agresja i przemoc wśród młodzieży – próby znalezienia przyczyn zjawiska.


Ostatnich kilka lat w Polsce to czas intensywnych przemian ustrojowych, ekonomicznych, gospodarczych. Obok wielu pozytywnych zjawisk związanych z procesem demokratyzacji, takich jak wzrost poczucia wolności, poprawa sytuacji materialnej części obywateli, obserwujemy również narastanie zjawisk budzących zrozumiały niepokój społeczny. Obserwujemy przede wszystkim wzrost tzw. brutalizacji życia i związanej z tym przemocy.
Wyniki badań opinii publicznej wskazują na wzrost poczucia zagrożenia wśród obywateli, zwłaszcza mieszkańców dużych miast. Powszechne staje się przekonanie, że wiele miejsc i sytuacji uważanych dotąd za bezpieczne zaczyna kojarzyć się z poczuciem zagrożenia. Przestępczość nieletnich koncentruje się na terenie miejskim, a szczególnie w dużych aglomeracjach. Występująca tam anonimowość i brak społecznej kontroli sprzyjają zachowaniom dewiacyjnym.
Do cech charakterystycznych przestępczości w Polsce od 1989 r., obok nasilającej się brutalności czynów i agresywności sprawców, należy też wzrost zagrożenia przestępczością nieletnich. Dotyczy to zarówno wzrostu liczby sprawców, jak również popełnionych przez nich czynów karalnych. W roku 1997 na terenie kraju ujawniono 58 730 nieletnich sprawców, którym w wyniku specjalnych postępowań zarzucono popełnienie 72 989 czynów karalnych. W stosunku do roku 1987 liczba nieletnich sprawców wzrosła o 66%. Szacuje się, że liczba przestępstw dokonanych przez nieletnich jest 10-krotnie wyższa od liczby przestępstw objętych prawomocnym skazaniem. Statystyki dowodzą, że w ostatnich latach mamy do czynienia z nie spotykanym od dziesiątków lat wzrostem udziału nieletnich w przestępstwach o charakterze najbardziej agresywnym: zabójstwach, pobiciach, kradzieżach rozbójniczych i rozbojach. Ofiarami tych przestępstw są dorośli , ale coraz częściej także rówieśnicy sprawców, a skala przemocy i zbrodni wskazuje na zdominowanie zachowań nieletnich przez nienawiść i okrucieństwo, a przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu nacechowane są zachowaniem bezwzględnym, agresywnym, brutalnym, a nawet sadystycznym.
Niemal codziennie środki masowego przekazu przynoszą nowe zatrważające wiadomości na temat kolejnego aktu przemocy i okrucieństwa dokonanego przez nieletnich. „Biły i przypalały papierosami...”, „pobili kijami bejsbolowymi...”, - tego rodzaju doniesienia przerażają okrucieństwem, do jakiego dopuszczają się te jeszcze niby dzieci. Wśród skazanych nieletnich przestępców dominują chłopcy w wieku około szesnastu lat, ale na przykład w 1992 r. było też 0,5 tys. dzieci do dziesiątego roku życia. Od kilku lat obserwuje się przesuwanie się przestępczości nieletnich do coraz niższych grup wieku: połowa skazanych przez sądy to dzieci w wieku 9-12 lat, na dzieci w wieku 12-13 lat przypada jedna trzecia orzeczeń sądowych. Najczęstszymi rodzajami przestępstw popełnianych przez nieletnich są:
 kradzież,
 kradzież z włamaniem,
 uszkodzenie mienia,
 rozbój, udział w bójce lub pobiciu,
 paserstwo,
 uszkodzenie ciała,
 spowodowanie śmierci, zabójstwo,
 przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, porządkowi publicznemu, wolności i obyczajowości.
Komenda Główna Policji spośród czynników sytuacyjnych, wpływających na przejawy agresji wymienia:
 działanie w grupie, w której wzajemne oddziaływania i anonimowość wyzwalają i wzmagają agresję,
 stan nietrzeźwości i związane z tym okoliczności spożywania alkoholu.
Do najważniejszych motywów determinujących przestępczość zalicza:
 chęć zdobycia pieniędzy lub innych korzyści materialnych,
 zaimponowanie innym
 namowa kolegów lub dorosłych,
 chęć przebywania i realizowania się w grupach nieformalnych,
 powielanie wzorców i zachowań oglądanych w domu lub w środowiskach masowego przekazu.
Agresja i przemoc wśród młodzieży są dziś tematem bardzo żywej dyskusji podejmowanej nie tylko przez specjalistów zajmujących się na co dzień tymi zjawiskami. Jest to w tej chwili jeden z głównych problemów społecznych w Polsce. Coraz wyraźniejszemu spostrzeganiu tego problemu towarzyszy potrzeba znalezienia przyczyn, opisania mechanizmów i stworzenia skutecznych strategii zaradczych.
W poniższej pracy chciałabym przeprowadzić analizę przyczyn agresji i przestępczości wśród nieletnich. Problem ten chciałabym przedstawić w kontekście rodziny, szkoły, grupy rówieśniczej ze szczególnym uwzględnieniem ich roli w powstawaniu agresji i przemocy. Interesuje mnie szczególnie motywy jakimi kierują się sprawcy i wskazanie aspektów kontekstowych przestępczości w wymienionych obszarach. Według Brunona Hołysta „odsetek zabójstw popełnionych w rodzinie jest na całym świecie bardzo wysoki, bowiem konflikty najłatwiej rodzą się w kręgu osób żyjących blisko siebie. Kontakty natury emocjonalnej, seksualnej i ekonomicznej stwarzają sytuację, w której dochodzi do sprzeczności interesów.” Innego rodzaju przyczyn można poszukiwać na terenie szkoły, która w procesie trwających zmian traci pozycję autorytetu czy miejsca, gdzie można było oczekiwać wykształcenia w młodym pokoleniu określonego systemu wartości. Procesy zachodzące w polskiej szkole są obecnie niepokojące, a intensywność przemocy z jaką młodzież styka się w otaczającej rzeczywistości – jako obserwatorzy, ofiary i sprawcy, skłania do szczególnej refleksji, a także intensywnych prób poszukiwania zarówno źródeł, mechanizmów, jak i sposobów radzenia sobie z tą sytuacją. Z problemem przemocy wśród dzieci i młodzieży w Polsce ściśle wiąże się rola najbliższego środowiska, które stanowi na pierwszym miejscu rodzina, ale równocześnie istotną rolę odgrywa szkoła i grupy rówieśnicze.
Dysfunkcjonalna rodzina staje się podłożem napięć i frustracji. Liczne badania prowadzone pod kierunkiem B. Hołysta wskazują, że zdecydowana większość zarejestrowanych nieletnich przestępców wychowuje się w rodzinie o skumulowanych czynnikach negatywnych: przestępcze wzory zachowań, alkoholizm rodziców , brak rodzeństwa, brak emocjonalnej więzi rodzinnej, zachowania agresywne, porzucenie rodziny przez jednego z rodziców, brak pozytywnych wzorców stosunku do pracy i realizowania ról społecznych. Do tego dochodzą takie negatywne zjawiska jak prostytucja i narkomania, stosowanie niewłaściwych metod wychowawczych (niekonsekwencja i rygoryzm), niepełna struktura, złe pożycie rodziców, niski poziom wykształcenia rodziców i niski poziom kultury rodziny, pozbawienie opieki (sieroctwo naturalne i społeczne), brak środków materialnych (wzrastające dziś bezrobocie), brak dostatecznej opieki i kontroli w związku z pracą zawodową obojga rodziców.
Struktura rodziny wywiera niewątpliwy wpływ na całość stosunków rodzinnych. Rodziny nieletnich przestępców są liczniejsze, około 43,7 % nieletnich przestępców pochodzi z rodzin wielodzietnych, rodziny te są rodzinami niepełnymi, więcej wśród nich samotnych matek, osieroconych dzieci. Jednakże czynnikiem, który jak się zdaje wywiera znacznie silniejszy wpływ na całość stosunków wychowawczych niż sam fakt braku ojca czy matki, są kłótnie i nieporozumienia między rodzicami, które poprzedzają często rozwód. Dla kształtowania się losów nieletniego, w sensie zrywania z normami prawnymi i obyczajowymi, nie ma znaczenia zwykle sam fakt rozbicia rodziny, w przypadku na przykład rozwodu lub opuszczenia rodziny prze jedno z rodziców, lecz fakt, w jakich okolicznościach ten stan rzeczy wystąpił, na ile i w jaki sposób nieletni uczestniczył emocjonalnie w sytuacjach poprzedzających ostateczne rozwiązanie konfliktu między rodzicami, jak reagował jego system nerwowy w sytuacjach, w których dominował nastrój ustawicznego napięcia wywoływanego stanami „ciągłych narzekań, awantur, złorzeczeń, bójek, wzajemnego obwiniania się, a nawet odwoływania się do nieletniego w sprawach spornych. Podobnie fakt częściowego sieroctwa sam w sobie nie zawiera bezpośredniego niebezpieczeństwa dla moralnego wykolejenia się nieletniego. Wiąże się on często z ogromnymi ograniczeniami w środkach materialnych, będących dotychczas do dyspozycji rodziny (zwykle wielodzietnej) co prowadzi do przerzucenia części obowiązków rodziców w stosunku do młodszych dzieci na nieletniego, obarczanie nieletniego odpowiedzialnością za losy rodziny, wreszcie skłanianie do zarobkowania. Nieletni w takiej sytuacji buntuje się przed narzuceniem mu tych dodatkowych i uciążliwych w jego odczuciu funkcji, do których bądź nie dorósł jeszcze fizycznie, a często i psychicznie.
Niepokojącym zjawiskiem jest w Polsce systematyczny wzrost od 1985 r. przypadków nadużywania alkoholu przez osoby wychowujące dzieci. Wraz ze wzrostem liczby przypadków alkoholizowania się rodziców zwiększa się liczba przypadków alkoholizowania się młodzieży. Według Komendy Głównej Policji wzrasta liczba przestępstw i wykroczeń dokonywanych przez nieletnich pod wpływem alkoholu; udział nieletnich nietrzeźwych jest wysoki w przypadku: bójek, pobić, zgwałceń, wymuszeń rozbójniczych i uszkodzeń ciała, a wiec w przypadkach przestępstw skierowanych przeciwko życiu i zdrowiu.
Innym czynnikiem , który wywiera wpływ na proces wykolejenia młodzieży jest kontrola i opieka nad dzieckiem. W rodzinach dzieci agresywnych powszechnie występuje pewien szkodliwy wzór interakcji, określany jako proces zniewalania rodzinnego. Jest to swoista forma metody wzajemnego kontrolowania się poprzez agresję i inne środki przymusu. W rodzinach tego typu brakuje życzliwych i zachęcających do wspólnego działania wypowiedzi i zachowań. Swoisty rodzaj wymiany dotyczy przede wszystkim reakcji wrogich i negatywnych. Rodzice większość czasu spędzają na besztaniu, wymyślaniu i grożeniu dzieciom, dzieci kłócą się z rodzicami i nie słuchają ich, a także dokuczają i przeszkadzają sobie nawzajem. W takich warunkach zarówno dzieci jak i rodzice zaczynają stosować agresję w celu wzajemnego kontrolowania się i uzyskiwania tego, czego chcą. Proces ten traktowany jest jako zniewolenie za względu na fakt, że członkowie rodziny osiągają swoje cele dzięki groźbom, rozkazom i innym zachowaniom wymuszającym, a nie dzięki współdziałaniu i zachowaniom pro-społecznym. Konsekwencje wyuczenia się takiego stylu działania wybiegają daleko w przyszłość. U dzieci, które nie miały w swoim doświadczeniu możliwości zdobycia bardziej pozytywnych umiejętności interpersonalnych, zdecydowanie wzrasta prawdopodobieństwo korzystania przez nie z coraz poważniejszych form aspołecznych zachowań. Jako przykład może posłużyć tu przypadek 12-letniej Kasi.
„Dziewczynka próbowała wymusić na koleżance pieniądze bijąc ją i przypalając papierosami. Jej potrzeby od niemowlęcia nie były zaspakajane w normalny sposób: przez normalne, a więc uprzedzające zainteresowanie matki i ojca. Zamiast tego od niemowlęcia dziewczynka nauczyła się, że jej potrzeby mogą być zaspokojone tylko poprzez agresję: głośny i długotrwały krzyk niemowlęcia, który zbudzi wreszcie skacowaną mamusię, samodzielne i agresywne zdobywanie żywności we własnym domu, obrona przed przemocą, a czasami wręcz przejawami molestowania dorosłych.... Kasia musiała przejść szkołę radzenia sobie z oprawcą we własnym domu: przez chorobliwe uwielbianie i odwrotnie; ponad normalne wyczulenie na zbliżający się akt agresji i ucieczkę przed bólem...” Takie wychowanie nie uczy dobroci i współczucia dla bliźnich. Tego rodzaju dzieciństwo może tylko nauczyć, jak walczyć, aby nie być głodnym, nie być bitym.
W swoich dotychczasowych rozważaniach starałam się przedstawić jak wpływa środowisko rodzinne na kształtowanie się przestępczości nieletnich. Jak widać wpływ ten jest bardzo duży. Jeszcze raz chciałabym posumować pewne zależności:
1. Rodzina zdemoralizowana dostarcza nieletniemu bezpośrednio wzorów działalności przestępczej i nie zaspokaja podstawowych potrzeb wychowawczych i bytowych dziecka.
2. Przez wady systemu wychowawczego lub wewnętrzne konflikty rodzina nie kształtuje w dziecku pozytywnych dyspozycji, ani też nie izoluje go od przestępczych wzorów oddziałujących z zewnątrz, ze strony zdemoralizowanych kolegów.
3. Z przyczyn obiektywnych (zbytnie zaabsorbowanie pracą zarobkową, chorobą) rodzina nie może zapewnić dziecku dostatecznej opieki i kontroli i nie kompensuje złych wpływów zewnętrznych.
4. Rodzina nie może zabezpieczyć dziecku minimum warunków materialnych.
Zarówno w wychowaniu dziecka, jak i w profilaktyce przestępczości najistotniejszą rolę ogrywa więź społeczna w rodzinie. Pozytywne postawy emocjonalne i racjonalne, łączące rodzinę, są przeciwwagą ewentualnych szkodliwych wychowawczo wpływów na nieletniego, ich brak ułatwia narastanie procesu odrywania się nieletniego od rodziny jako podstawowej komórki społecznej, odrywania się od systemu norm społeczno-moralnych, rządzących stosunkami, wchodzenia w krąg przypadkowych środowisk, stających się najczęściej podłożem wykolejenia moralnego.
Młodzież z rodzin patologicznych znajduje się w trudnej sytuacji życiowej, w związku z czym bardzo często pojawiają się u niej niepowodzenia szkolne, a czasem wręcz niemożliwość wypełniania obowiązków szkolnych. Często konsekwencją niepowodzeń szkolnych młodzieży są trudności wychowawcze, na jakie napotykają nauczyciele i rodzice. Istnieje także tzw. mechanizm naznaczania osób mających problemy w nauce. Powoduje on poczucie wrogości wobec szkoły, wykształcenie negatywnego obrazu własnej osoby i potrzebę rekompensowania niepowodzenia w drodze zachowań dewiacyjnych Niepowodzenia szkolne powodują zaburzenia w zachowaniu się dziecka, które uczy się okłamywać, wagaruje, ucieka, wkracza na drogę przestępstwa, alkoholizmu, narkomanii. Szkoła obok rodziny, pełni rolę instytucji podstawowej w procesie socjalizacji jednostki. Do podstawowych zadań szkoły obok dostarczania wiedzy, należy przekazywanie społecznie uznanych norm i wartości. Szkoła jest dziś miejscem , w którym uczniowie spędzają dużą część swego życia. Zasady współpracy i wzajemnego wspierania się coraz częściej zostaje zastąpione zasadami agresji, przemocy, rywalizacji, dominacji i zdobywania przewagi. We współczesnej szkole przemoc fizyczna różnicuje pozycje i role w grupie, sprzyjając w ten sposób powstawaniu hierarchii opartej na wzajemnej dominacji i uległości jej członków. Agresja i przemoc sprzyjają tworzeniu się określonej struktury grupowej w danej społeczności, a także stają się wartościami silnie motywującymi zachowanie. Szkoła jest specyficzną zbiorowością, w której jedną z głównych zasad funkcjonowania jest przechodzenie jej uczestników przez kolejne, coraz wyższe poziomy i stopnie (dotyczy to promocji do następnej klasy). System ten, promując rywalizację, sprzyja jednocześnie treningowi w realizacji celów pochodzących z zewnątrz i działa hamująco na rozwój indywidualnej motywacji. Celem staje się osiągnięcie wyznaczonego standardu, a nie identyfikacja i realizacja indywidualnych potrzeb oraz samodzielne planowanie własnego rozwoju. Jednocześnie szkoła może sprzyjać kształtowaniu się postaw konformistycznych, wskutek czego uczestnicy zbiorowości szkolnej szybko wdrażają się w istniejący system norm i zachowań, także ten oparty na przemocy.
Można by zadać pytanie: jakie czynniki sprzyjają powstawaniu agresji i przemocy w szkole? Z badań Zimbardo (1988) wynika, że takie czynniki, jak: anonimowość, rozproszenie odpowiedzialności, duża wielkość i aktywność grupy, wzrost pobudzenia emocjonalnego i przeładowanie informacyjne „(...) prowadzą do zmniejszenia koncentracji jednostki na własnej osobie, obniżają regulacyjną funkcję zarówno norm osobistych jak i ewentualnej społecznej oceny zachowania. To z kolei prowadzi do wzrostu natężenia zachowań impulsywnych, w tym także aspołecznych i antyspołecznych” Możemy dziś stwierdzić występowanie wielu z wymienionych czynników w polskiej szkole. Szkoły są przeludnione, co sprzyja powstawaniu wielu zjawisk np. depersonalizacji i anonimowości. Opisywane przez Zimbardo czynniki wpływają zarówno na zmiany w procesach regulujących zachowanie jednostek i grup, jak i na tworzenie się ich systemu wartości. We współczesnej, polskiej szkole można zaobserwować specyficzny mechanizm kreowania jednostek, grup i środowisk, dla których przemoc i agresja to jedne z centralnych wartości.
Florian Znaniecki podkreśla znaczenie grup rówieśników dla internalizacji przez jednostkę norm współżycia społecznego, nie dokonuje się tu – jak w pozostałych instytucjach wychowawczych – na podstawie osób starszych, których racji młodzież często nie podziela, lecz na podstawie, zbliżonych u wszystkich członków grupy, pozytywnych lub negatywnych reakcji na określone sytuacje. Dlatego też rola grupy rówieśniczej w genezie zachowań dewiacyjnych jest uznawana za niezmiernie ważną. W przekształceniu grupy rówieśniczej w przestępczą mogą odgrywać rolą takie czynniki, jak:
1. przyjmowanie przez młodzież podkultury przestępczej środowiska, z którego pochodzi lub z którym styka się z racji sąsiedztwa;
2. brak kontroli nad zachowaniem grup młodzieży ze strony rodziny i innych instytucji wychowawczych;
3. wzmacniająca (dla zachowań dewiacyjnych) rola grup rówieśniczych wśród młodzieży odrzucanej przez inne grupy, znaczące dla prawidłowego rozwoju osobowości człowieka;
4. brak jednoznacznych społecznie wzorów zachowania dla dorastającej młodzieży.
Akceptując dość powszechnie przyjmowany pogląd, że uczestnictwo w grupie rówieśniczej pełni ważną rolę w genezie zachowań dewiacyjnych, należy zastanowić się nad przyczyną i uwarunkowaniami tego oddziaływania. A. Kossowska prezentuje stanowisko, które mówi, że okolicznością ułatwiającą zaangażowanie się w dewiacyjną działalność grupy rówieśniczej jest stan napięcia spowodowany niemożnością osiągnięcia społecznie aprobowanego celu za pośrednictwem społecznie aprobowanych środków. Celem tym jest pozycja społeczna, zdominowana przez system norm klasy średniej. Środkiem wiodącym do realizacji tego celu jest sukces ekonomiczny, którego znaczenie jest wpajane w procesie socjalizacji. Wejście w grupę młodzieżową z jej podsystemem norm i wartości jest formą rozładowania stanu napięcia , zrodzonego na podłożu braku możliwości uzyskania dostępu zarówno do celów, jak i związanych z nimi środków realizacyjnych. Rozładowanie to ma charakter kompensacyjny, u jego podstaw leży bunt przeciwko własnej sytuacji społecznej na tle społeczeństwa globalnego.
Reasumując zagadnienie roli uczestnictwa w grupie rówieśniczej w genezie zachowań agresywnych i przestępczych, można stwierdzić, że pozytywna zależność obu czynników (uczestnictwa w grupie i zachowań przestępczych) zależy od wzmacniającego wpływu innych zmiennych środowiskowych (np. więzi z rodziną) oraz czynników związanych z elementami struktury i kultury społeczeństwa.
Źródeł demoralizacji dzieci i młodzieży upatruje się w kryzysie wychowawczym wynikającym z niemocy profesjonalnego i instytucjonalnego sposobu kształtowania osobowości ludzkich. Przyczyny kryzysu tkwią w zagubieniu wartości norm wychowania, aksjologicznym zagubieniu się jednostek i całych grup społecznych. Możemy powiedzieć, że źródłem kryzysu wychowawczego jest kryzys moralny społeczeństwa. Trzeba pamiętać, że moralność dzieci i młodzieży kształtuje się w dużym stopniu drogą oddziaływań i czynników niezamierzonych, realizowanych w toku współżycia z otoczeniem społecznym. Ogromną rolę w tym procesie odgrywają naśladownictwo i modelowanie, czyli mniej lub bardziej świadome powielanie zachowań obserwowanych u innych osób. Modelami zachowań dla młodzieży są najczęściej osoby z najbliższego otoczenia tj. rodzice, rodzeństwo, rówieśnicy.
Możemy powiedzieć, że wychowanie człowieka odbywa się w drodze oddziaływań środowiska wychowawczego, albowiem- jak pisze S. Kawula „środowiskiem wychowawczym człowieka jest nie tylko to, co dociera do człowieka dzięki przekazowi pośredniemu oraz pod postacią skutków działań politycznych i gospodarczych” Nie bez racji uznaje się więc, że jednym z głównych źródeł demoralizacji dzieci i młodzieży jest rodzina, ale przyczyny demoralizacji tkwić mogą także w zaburzonym funkcjonowaniu szkoły i środowiska rówieśniczego.
Mam nadzieję, że w powyższej pracy wykazałam, że istnieje zdecydowana potrzeba podjęcia działań zmierzających do zapobiegania zjawiskom demoralizacji młodego pokolenia. Wychodząc z założenia, iż wychowanie człowieka odbywa się w drodze oddziaływania środowiska wychowawczego uznaje, że w przeciwdziałaniu patologii i przestępczości nieletnich muszą uczestniczyć wszystkie składniki środowiska wychowawczego. Ponadto uważam, że działanie tych składników muszą być zintegrowane. Wychowanie zintegrowane to wg. S. Kawuli: „całokształt warunków grup, stowarzyszeń, organizacji i instytucji działających w społeczeństwie, od których uzależnione są ostatecznie efekty wychowania” Tak więc aby skutecznie przeciwdziałać wzrostowi przemocy wśród nieletnich trzeba zwalczać wszystkie przyczyny jednocześnie i z jednakową siłą, aby każdy składnik środowiska naturalnego młodego człowieka, wskazywał mu poprawną drogę i dobre wzorce na przyszłe, dorosłe życie.


BIBLIOGRAFIA:
1. Analiza przestępczości nieletnich w 1992 r na tle podstawowych uwarunkowań społecznego nieprzystosowania, Wydział II Prewencji Komendy Głównej Policji, Warszawa 1993.
2. Analiza za rok 1997 dotycząca demoralizacji i przestępczości nieletnich, Komenda Główna Policji, Warszawa luty 1998.
3. Hołyst B., Przestępczość nieletnich w: Encyklopedia pedagogiczna, Warszawa 1993.
4. Hołyst B., Wiktymologia, Warszawa 1997,
5. Hołyst B., (red.), Społeczeństwo wobec przemocy, Raport Komitetu Badań nad Przemocą, Zbrodnią i Występkiem, PWN, Warszawa 1982,
6. Kawula S., Studia z pedagogiki społecznej, Olsztyn 1996.
7. Kossowska A., Warunki funkcjonowania kontroli społecznej zachowań przestępczych. Analiza kryminologiczna, Warszawa 1992.
8. Malewska H., (red.), Przestępczość nieletnich, Warszawa 1989.
9. Mościcka L., Przestępczość nieletnich, Warszawa 1991.
10. Pawełczyńska A., Przestępczość grup nieletnich, Warszawa 1980.
11. Polkowski T., Nastoletni bandyci, w: Niebieska linia 6/11/2000.
12. Raport o sytuacji polskich rodzin, Pełnomocnik Rządu do Spraw Rodziny, Warszawa 1998.
13. Rosiński D., Agresja i przemoc wśród młodzieży – próba analizy zjawiska, w: Psychologia rozwiązywania problemów społecznych. Wybrane zagadnienia, (red.) J. Miluska, Poznań 1998.
14. Zimbardo Ph., Psychologia i życie, Warszawa 1988.
15. Znaniecki F., Socjologia wychowania, Warszawa 1973, T. 1.