Poświęcenie, odwaga, ofiarność, brawura. Przedstaw swoje refleksje na temat postaw młodych ludzi w sytuacji zagrożenia ojczyzny.

Literatura od początku swojego istnienia ukazuje nam młodych patriotów, którzy w sytuacji zagrożenia ojczyzny przyjmują różne postawy, aby pomoc i ocalić swój naród. Niekoniecznie jednak są to postawy godne do naśladowania. Każdy kraj posiada swoich bohaterów, którzy odznaczyli się odwagą, brawura, ofiarnością czy poświęceniem dla ojczyzny. Mimo, iż czasem postępowali wbrew etyce, którą powinni zachowywać to działali w słusznej sprawie. Przyjmując postawę aktywną nie bierną, próbowali działać, robić coś dla ojczyzny. Walcząc jak przystało na patriotów utkwili w pamięci wielu pokoleń jako Ci, którzy oddali własne życie na rzecz narodu. Już w antyku poeta grecki Tyrtajos namawiał ludzi, że należy walczyć, być odważnym i poświęcać się dla ojczyzny. Mówił, ze każdy ma stanąć do walki a jeśli tego nie uczyni to okaże się być niegodnym miana patrioty. W średniowieczu natomiast w sytuacji zagrożenia własnej ojczyzny należało postępować zgodnie z etyką rycerską. Zachowywać się jak na mężczyznę przystało, czyli być odważnym chrześcijaninem walczącym uczciwie w czasie walki. Jest i było wiele metod, które stosowali ludzie w sytuacji zagrożenia, wszystkie jednak prowadziły do jednej rzeczy, jaką jest pomoc dla własnego kraju. Działając pod wpływem impulsu czy też z przemyślaną rozwagą mieli na względzie jedno – dobro swojego państwa i tylko to się dla nich liczyło.

Już w epoce antyku wyróżniamy bohaterów, którzy w sytuacji zagrożenia własnej ojczyzny stają odważnie do walki i nie boją się zginąć. Do takich postaci należy Hektor jeden z głównych bohaterów ”Iliady” Homera. Był to syn Priama, waleczny i szlachetny człowiek, który odznaczył się odwagą podczas pojedynku z Achillesem. Hektor dobrze wiedział, że nie ma najmniejszych szans dorównać sile przeciwnika jednak mimo to walczył za Troje. Miał świadomość, że przegra, lecz nie dał tego po sobie poznać. Wolał zginąć jako odważny i mężny rycerz niż jak tchórz uciekający, aby tylko ocalić swoje życie. Bronił honoru i własnej ojczyzny do końca, za nią oddał życie i stał się w ten sposób bohaterem dla swoich braci.

Jedna z postaci, która odznaczyła się w sytuacji zagrożenia ojczyzny poświeceniem był średniowieczny Roland. Człowiek szlachetny i dobry, walczący z poganami, kierujący się etyką rycerską i chrześcijańską. Wspaniały dowódca i przyjaciel bezgranicznie oddany Karolowi Wielkiemu. Gdy podczas jednej z walk z Saracenami został zaatakowany przez wroga z zaskoczenia postanowił walczyć do końca, jego męska duma nie pozwoliła mu wezwać pomoc. Poświęcił się dla ojczyzny i dla niej zginął. Roland postąpił właściwie zgodnie z własnym sumieniem i etyką moralną. Nie działał pod wpływem impulsu, wiedział, co należy zrobić w czasie zagrożenia ojczyzny. Nie wątpię, że gdyby zdarzyła się podobna sytuacja byłby zdolny poświecić się jeszcze raz dla dobra kraju, wodza i braci. Postać Rolanda stała się wzorem do naśladowania, symbolem godności i do dziś jest pamiętany przez młodych ludzi, którzy chcą być takimi jak on - odważny i szlachetny rycerz.

Inną postawę wobec zagrożenia ojczyzny przyjmuje Konrad z III cz. „Dziadów” Adama Mickiewicza. Zarówno on jak i jego przyjaciele preferują postawę ofiarności dla ojczyzny. Nie widzą innego wyjścia z trudnej sytuacji Polski. Konrad żąda od Boga władzy nad duszami, uważa, ze będzie lepszym władca i pomoże rodakom „Ja i ojczyzna to jedno. Nazywam się, Milijon bo za miliony kocham i cierpię katusze”. Postać, która chce ofiarować swoje Życie dla narodu. Przypomina swoją postawą Prometeusza, który ofiarował się by pomóc ludziom. Sprzeciwił się bogom i został skazany na wieczne cierpienie, gdy codziennie przypięty do skały Kaukazu orzeł wyjadał mu wątrobę. „Dziady” to dramat ukazujący młodych ludzi skazanych na cierpienie, którzy chcą walczyć o odzyskanie niepodległości. Poprzez swoje poświęcenie dowodzą tego, że są patriotami i nie obawiają się śmierci za ojczyznę. Rozumieją, że ich ofiarność jest konieczna by odzyskać wolność. Wiedzą, że nie dotrwają do czasów niepodległej Polski jednak walczą po to by późniejsze pokolenia tego doświadczyły.

Innym bohaterem romantycznym, który próbował działać w obronie Polski był tytułowy bohater dramatu pt.,, Kordian’’ Juliusza Słowackiego. Od młodzieńczych lat Kordian poszukiwał wartości, którymi mógłby kierować się w życiu. Chciał znaleźć sposób na odzyskanie niepodległości Polski. Podczas swojej wędrówki po Europie doszedł do wniosku, że Polska ma stać się ‘’Winkelriedem narodów’’, a następnie podjął decyzje o powrocie do kraju. Podczas rozmów w podziemiach kościoła św. Jana jako Podchorąży próbował namówić swoich towarzyszy do walki, w konsekwencji jednak sam przystąpił do działania- zabicia cara, ponieważ inni „umyli ręce” od całej tej sprawy. Kordian nie do końca podejmuje słuszną decyzję. Kieruje się brawurą i impulsem. Nie można jednak powiedzieć, że jego plan był zły, ponieważ działał w słusznej sprawie, chciał uwolnić kraj z rządów caratu. Nie wiadomo jak kończą się jego losy wiadomo jedynie, że należał do tych, którzy w sytuacji zagrożenia ojczyzny podjęli jakiekolwiek działanie. Mimo, że kierowała nim brawura to również odwaga, ponieważ rusza na cara sam.

Postawy takie jak poświęcenie, ofiarność, brawura i odwaga są tylko jedne z, wielu, którymi odznaczali się młodzi bohaterowie literaccy, którzy chcieli w jakikolwiek sposób pomóc w obronie własnego kraju. Te wszystkie postacie łączyło jedno chęć zrobienia czegoś, aby ich kraj znowu cieszył się wolnością i szczęściem. Wierzyli, że mogą wybawić naród z zagłady. Nie raz poświęcali swoje zdrowie, a nawet życie by bronić polskości. Myślę, że wielu współczesnych ludzi powinno brać z nich przykład, ponieważ teraz zbyt wiele osób patrzy na dobro materialne, a na drugi plan zsuwa dobro narodu i przez to jeszcze bardziej go niszczy. Czytelnicy powinni uczyć się od bohaterów literackich, którzy mimo niepowodzeń Polski nie stracili ducha walki i w czasie zagrożenia ojczyzny potrafili działać i za to im chwała.