Juliusz Słowacki - krótka biografia

Juliusz Słowacki (1809-1849) - najbardziej nieszczęśliwy poeta polskiego romantyzmu, urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu na Wołyniu (Ukraina).

Juliusz pochodził z bardzo inteligentnej rodziny jego ojciec był profesorem w Liceum Krzemieńskim, później na Uniwersytecie w Wilnie, matka także była osobą o wysokiej kulturze literackiej. Młody Słowacki zachwycał się twórczością Mickiewicza, którego znał osobiście i długo był pod jego wpływem. W 1829 roku ukończył studia prawnicze, pracował jako urzędnik w Ministerstwie Finansów, a także w powstańczym Rządzie Narodowym.

Sławę przyniosły mu wiersze patriotyczne, które pisał podczas powstania listopadowego, koronacji cara Mikołaja I na króla Polski, oraz Manifestu Ludu warszawskiego, podczas pogrzebu Belińskiego są to min: ”Hymn”, ”Kulik”, ”Pieśń Legionu Litewskiego”

Słowacki bardzo dużo podróżował, zwiedził: Anglię, Paryż, Szwajcarię, Grecję, Egipt Ziemię Świętą.

Jego inne sławne dzieła to: wiersze “Smutno mi, Boże...”,” Grób Agamemnona”, a także dramaty: ”Balladyna”, ”Ksiądz Marek”, "Sen srebrny Salomei”.

Nigdy nie dostąpił sławy Mickiewicza ani szczęścia w życiu osobistym, choć kochał kilka razy. Najdroższą mu osobą pozostała matka, do której słał piękne listy. Na rok przed śmiercią zobaczył się z nią we Wrocławiu.

Zmarł w 1849 roku w Paryżu na Gruźlicę, jego zwłoki sprowadzono do kraju w 1927 roku i złożono w krypcie Króli Polskich na Wawelu w Krakowie.