Żony Mieszka I

Mieszko I był pierwszym historycznym władcą Polski. Był synem Siemomysła, natomiast imię jego matki jest nieznane.

Prawdopodobnie Mieszko urodził się niewidomy. Jednak w dniu siódmych urodzin, kiedy ojciec jego urządził postrzyżyny, w cudowny sposób odzyskał wzrok. "(...) Siemimysł pilnie wypytywał starszych i roztropniejszych z obecnych, czy ślepota i przewidzenie chłopca nie oznacza jakiegoś cudownego znaku. Oni zaś tłumaczyli, że ślepota oznaczała, iż Polska przedtem była tak jakby ślepa, lecz odtąd – przepowiadali – ma być przez Mieszka oświeconą i wywyższoną ponad sąsiednie narody (...)" . Ówcześni pokładali w Mieszku jako wielkim wodzu wielkie nadzieje.

Państwo Mieszka I było niejednolite. Składało się z kilku plemion, które nie poczuwały się jeszcze do szerszej wspólnoty. Wszyscy mieszkańcy ówczesnej Polski mówili jednym językiem i mieli podobne wierzenia. Sam książę przed 965 rokiem posiadał siedem pogańskich nałożnic, nieznanych z imienia.

Od kiedy w 960 roku Mieszko przejął po ojcu władzę nad kilkoma większymi plemionami oraz odziedziczył po nim Pomorze Wschodnie, czynił wszelkie starania, aby zjednoczyć wszystkie podległe sobie tereny.

W 965 roku, kiedy państwo Mieszka było już jednolite, postanowił on zawrzeć małżeństwo ze starszą od siebie księżniczką czeską Dobrawą. Powodem tego była przede wszystkim chęć przyjęcia chrześcijaństwa, ale i konieczność sojuszu z południowym sąsiadem.

Dobrawa, urodzona prawdopodobnie między 930 a 940 rokiem, była córką księcia czeskiego Bolesława I Srogiego (Okrutnego), siostrą jego następcy, Bolesława II, oraz późniejszego świętego, patrona Czech, Wacława. Niektóre źródła (kronika Tietmara) podają, że, zanim zdecydowała się przybyć do Mieszka, była już rozwódką (jej pierwszy mąż Gunter margrabia miśnieński, odesłał ją rodzinie) i miała syna Guncelina. Dobrawa (zwana także Dąbrówką) odmawiała poślubienia księcia polskiego, jeśli nie przyjmie on jedynej słusznej wiary i nie zapozna się z obyczajami chrześcijańskimi "...jeśli nie zrzuci owego zdrożnego obyczaju i nie przyrzeknie zostać chrześcijaninem...", "...nie pierwej podzieli z nim łoże małżeńskie, aż powoli a pilnie zaznajomi się z obyczajem chrześcijańskim i prawami kościelnymi, wyrzeknie się błędów pogaństwa i przejdzie na łono matki – Kościoła...". Mieszko odesłał więc siedem swych pogańskich nałożnic i zdecydował się wypełnić warunki przyszłej żony.

W 965 roku Dobrawa przybyła do Mieszka. W 966 roku książę przyjął chrzest.

Wyobrażenia na temat jej wyglądu są różne. Sam Matejko malował ją jako piękną, młodą kobietę, tymczasem Kosmas pisał o niej, że w chwili jej przyjazdu do Polski była niezbyt urodziwa i podeszłego wieku (30 lat).

Sprzeczne są także opinie kronikarzy na temat jej samej. Wspomniany już Kosmas pisze: "... była nad miarę bezwstydna, kiedy poślubiła księcia polskiego będąc już kobietą podeszłego wieku, zdjęła ze swej głowy zawój i nałożyła panieński wianek, co było wielkim głupstwem tej kobiety ..." . Natomiast Tietmar, którego opinia jest bardziej godna zaufania, podkreśla dobroć księżniczki, zauważa nawet, iż jej imię wywodzi się od wyrazu "dobra". Jan Długosz ocenia Dobrawę jako "...dziewicę szlachetną i zacnych obyczajów".

W małżeństwie z polskim księciem Dąbrówka doczekała się syna Bolesława I, późniejszego następcy Mieszka i pierwszego polskiego króla, oraz prawdopodobnie dwóch córek: Świętosławy Sygrydy (żony króla Szwecji Eryka, późniejszej królowej szwedzkiej, duńskiej i norweskiej, matki króla Danii i Anglii, Kanuta Wielkiego), oraz drugiej, nieznanej z imienia, o której istnienie spierają się historycy.

Dobrawa zmarła w 977 roku i została pochowana w Gnieźnie. Po jej śmierci stosunki polsko-czeskie, o których dobry układ bardzo dbała za życia, znacznie się pogorszyły.
Mieszko zapragnął polepszenia swych kontaktów z cesarzem niemieckim i w 979 (lub 980) roku ożenił się z Niemką Odą, córką Dytrycha, margrabiego Marchii Północnej. Wcześniej jednak musiał zabiegać u papieża o wydobycie jej z klasztoru w Kalbe, Oda bowiem była mniszką. Za Mieszkiem wstawił się cesarz Otton II, gdyż obawiał się zagrożenia ze strony rosnącego w siłę Państwa Polskiego. Mieszko porwał Odę z klasztoru i ożenił się z nią, mimo sprzeciwu papieża i Kościoła. Małżeństwo Mieszka z Niemką, zawarte wyłącznie ze względów politycznych, było podobno bardzo udane. Narodziło się z niego trzech synów: Lambert, Mieszko, oraz zmarły młodo Świętopełk.
Tuż przed śmiercią Mieszka, Oda namawiała męża do odsunięcia od dziedziczenia jego syna z pierwszego małżeństwa, Bolesława, na rzecz Lamberta i Mieszka. Jej starania jednak nie powiodły się.

Po śmierci Mieszka (25 maja 992), Bolesław Chrobry, który zasiadł na tronie, wypędził Odę i jej synów z państwa. Niemka zmarła w 1023 roku, przeżywając swego męża o 31 lat.