Powinności poety. "Na wsi" Józefa Czechowicza i "Kołysanka" Czesława Miłosza - analiza porównawcza.

Wiersz Józefa Czechowicza pt. Na wsi” powstał w 1925roku. Ma charakter liryki pośredniej dopiero później ukazuje podmiot liryczny, którym jest autor przechodząc w lirykę bezpośrednią ujawnia się w ostatniej zwrotce: „tuli do mnie”. Sytuacja liryczna panująca w wierszu to swoista kołysanka, która wprowadza w stan lekkiego snu. Kiedy po chwili odpływamy w relaksujący odpoczynek. W taki sposób ją odczuwamy z powodu braku interpunkcji, zastosowaniu małych liter. Wyrazy tworzące wiersz składają się w przeważającym stopniu ze spółgłosek i samogłosek miękkich, które sprawiają, że wyrazy są przyjemne dla ucha, wyciszone, monotonne sprawiają, że się uspokajamy. W wierszu poeta przedstawia swoje uczucia z lat dziecinnych, które zapamiętał dzięki słuchowi, węchowi, wzrokowi. Kolory sprawiają wrażenie ciepłych i przyjemnych. Zaś jakiemukolwiek ruchowi towarzyszy cisza. Cisza i spokój panująca w wierszu wpływa na poczucie naszego bezpieczeństwa ugruntawiając je. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność w ostatniej strofie. Sen chroni go prze złem, upewniając siebie o bezpieczeństwie. Jest ona kołysanką, której zadaniem jest wyciszenie i spokój. Wiersz jest jednolity stylistycznie.
Autor drugiego utworu Czesław Miłosz „Kołysankę” napisał na przestrzeni 1933 do 1934. „Kołysanka” nie jest jednolita stylistycznie, występują w niej dwa rodzaje liryki. Pierwsze trzy zwrotki to liryka pośrednia, zaś ostatnie trzy to typ liryki bezpośredniej. Podmiotem lirycznym jest autor, który ujawnia się w ostatniej zwrotce: „Dalej nie umiem”. Liryka pośrednia odwołuje się do wsi Czechowicza, która została ukazana w sposób kontrastowy. Nawiązuje do pieśni patriotycznej Legionów Polskich i I Wojny Światowej, gdzie Polscy legioniści walczyli w bitwie nad rzeką Stochód. W tej liryce występuje też element liryki narracyjnej: „porucznik mówi-”, który stara się uspokoić swoich żołnierzy. W liryce bezpośredniej dziecko kołysane w pierwszej strofie teraz nie ma spokoju. Żołnierze i dzieci nie mogą czuć się swobodnie. Miłosz uważa, że spokój jest niemożliwy. Poeta nie może ich uspokoić swoimi wierszami. Tylko prawdziwy pokój może uspokoić ludzi. Doprowadza ich do refleksji. W ostatniej zwrotce przedstawia Arkadyjski obraz Polski- krainy utraconej.
Porównując te dwa utwory dostrzegamy ich podobieństwa i różnice. W obu wierszach podmiot liryczny ujawnia się na końcu utworu. Miłosz odnosi się do koncepcji poezji Czechowicza jednocześnie ją krytykując. W wiersz Czechowicza nie dostrzegamy jakiegokolwiek niebezpieczeństwa zaś u Miłosza niebezpieczeństwo to jest bardzo realne prawdopodobne i wręcz namacalne. Miłosz odwołuje się do konkretnych wydarzeń, jakie miały miejsce. U Czechowicza nie ma takiej rzeczywistości. Wiersz „Na wsi” składa się z pięciu zwrotek. Nie ma znaków interpunkcyjnych. „Kołysanka” Miłosza składa się z sześciu zwrotek, które możemy podzielić na dwa trzyzwrotkowe obrazy, zawierające znaki interpunkcyjne.
Wnioskując: Czechowicz swój wiersz przesycił spokojem lat młodzieńczych. Rola poezji i poety według niego to służenie wyciszeniu, uspokojeniu. Powinna leczyć lęki i niepokoje powstałe w katastrofizmie. Miłosz neguje i krytykuje elementy poezji Czechowicza i nie wie, jaka powinna być rola poezji. Krytykuje Czechowicza, ale nie mówi, co można zrobić.